Hallo,
Ik heb hypertoide, Graves.
De arts wil me een slok laten nemen of operatie omdat mijn antistoffen na twee jaar PTU en thyrax nog steeds heel hoog zijn en ze denkt dat de Graves nog heel actief is en dus niet over zal gaan.
Zelf geloof ik nu de stress veel minder is in m'n leven, dat de antistoffen en dus de Graves ook minder zal worden.
Zijn er mensen hier die de operatie of slok hebben gehad en was dat voor jullie een goede optie?
Tes
Ervaringen na operatie of slok gevraagd
Re: Ervaringen na operatie of slok gevraagd
Dag Tes,
Ik ben ook een (ex)Graver. Na de geboorte van elk kind kreeg ik een schildklierontsteking, dat zie je wel vaker, en het ging na enige tijd vanzelf weer over. Uiteindelijk ontaardde het na een aantal jaren in een chronische Graves. Ik was zo hyper dat mijn benen me soms niet konden dragen en ik vooral 's nachts angstaanjagende hartkloppingen had. Ik kon niets en niemand verdragen en huilde om niks.
Een drama, ik herkende mezelf niet meer.
Ik ben toen veel over schildklieren gaan lezen en heb in samenspraak met de internist besloten tot de 'slok'. Het percentage genezingen met block and replace was me te klein en ik wilde in GEEN geval weer hyper worden. Ik heb toen, tot verbijstering van de internist en de nucleair geneeskundige gevraagd om mij zóveel radio-actief jodium toe te dienen dat mijn schildklier in een keer het loodje zou leggen. Ik was er echt he-le-maal klaar mee.
En dat is gelukt. Ik bleef onder contrôle en na een maand of vier kreeg ik hypoklachten. Uit bloedonderzoek bleek dat ik aan de Thyrax moest.
Dat is nu zo'n 25 jaar geleden en ik heb nooit spijt gehad. En ik denk dat meespeelt dat ik het idee had zélf de regie te hebben, zélf mee te bepalen.
Veel weten over je aandoening is zo belangrijk, ook en vooral in de spreekkamer. Want om eerlijk te zijn - en het klinkt arrogant - ik denk wel eens: ik weet er verdorie meer van dan jij! En dan heb ik gelukkig een ha die óók wil luisteren en leren.
En zo te lezen op de diverse fora is dat een witte raaf... Lucky me.
Bemoedigende groet van Anna
Ik ben ook een (ex)Graver. Na de geboorte van elk kind kreeg ik een schildklierontsteking, dat zie je wel vaker, en het ging na enige tijd vanzelf weer over. Uiteindelijk ontaardde het na een aantal jaren in een chronische Graves. Ik was zo hyper dat mijn benen me soms niet konden dragen en ik vooral 's nachts angstaanjagende hartkloppingen had. Ik kon niets en niemand verdragen en huilde om niks.
Een drama, ik herkende mezelf niet meer.
Ik ben toen veel over schildklieren gaan lezen en heb in samenspraak met de internist besloten tot de 'slok'. Het percentage genezingen met block and replace was me te klein en ik wilde in GEEN geval weer hyper worden. Ik heb toen, tot verbijstering van de internist en de nucleair geneeskundige gevraagd om mij zóveel radio-actief jodium toe te dienen dat mijn schildklier in een keer het loodje zou leggen. Ik was er echt he-le-maal klaar mee.
En dat is gelukt. Ik bleef onder contrôle en na een maand of vier kreeg ik hypoklachten. Uit bloedonderzoek bleek dat ik aan de Thyrax moest.
Dat is nu zo'n 25 jaar geleden en ik heb nooit spijt gehad. En ik denk dat meespeelt dat ik het idee had zélf de regie te hebben, zélf mee te bepalen.
Veel weten over je aandoening is zo belangrijk, ook en vooral in de spreekkamer. Want om eerlijk te zijn - en het klinkt arrogant - ik denk wel eens: ik weet er verdorie meer van dan jij! En dan heb ik gelukkig een ha die óók wil luisteren en leren.
En zo te lezen op de diverse fora is dat een witte raaf... Lucky me.
Bemoedigende groet van Anna