Hi Leah,
Naar he... ik herken het! Ik ben zelf 27 en nu al 2 jaar aan het tobben met m'n schildklier. Er zijn weken geweest dat ik alleen maar kon slapen en huilen, echt verschrikkelijk. Je wereldje wordt idd erg klein op zulke momenten en daar voel je je dan ook weer verdrietig door, helpt allemaal niet echt mee.. Ik weet op zulke momenten soms niet eens meer waarom ik nou precies moet huilen en wat ik met mezelf aan moet. Gelukkig weet ik ook dat het tijdelijk is en het snel daarna weer beter zal gaan.
Wat je zegt van je goed voelen en daarna weer instorten herken ik ook wel. Ik werk fulltime en 's ochtends gaat het vrijwel altijd prima, na de lunch stort ik in (in mindere periodes) en na het eten val ik vaak in slaap op de bank. Maar wat anderen ook zeggen, ik zou idd niet je dosering verdelen over 's ochtends en 's avonds. Het is en blijft gewoon zoeken naar de dosering waar jij je goed bij voelt en als je die gevonden hebt zal je ook merken dat je energie langzaamaan weer terug komt. Maar houd wel in je achterhoofd dat je vanaf nu altijd rekening zal moeten blijven houden met je planningen en voel je niet schuldig als je iets af moet zeggen (want daar voel je je alleen maar weer rotter door). Denk aan jezelf! 'Vroeger' (en dan heb ik het over toen ik 25 was
kon ik naast mijn 40 urige werkweek nog van alles plannen in de avonden, in het weekend naar 2 feestjes en zelfs op zondag dan nog iets leuks gaan doen. Dat is er nu écht niet meer bij en daar heb ik me bij neergelegd (dat heeft wel even tijd en veel tranen en frustratie gekost hoor).. Ik weet nu dat als ik vrijdag op stap ga, ik het op zaterdag beter rustigaan kan doen en andersom. Als je teveel van jezelf vraagt heb je uiteindelijk alleen jezelf ermee, je lichaam fluit je vanzelf terug. Je leert ermee omgaan.
De grootste 'struggle' is voor mij eigenlijk de acceptatie. Daar heb ik nog steeds moeite mee. Je bent jong en je wil gewoon doen wat iedereen in je omgeving doet, maar dat gaat niet en het is nog lastig uit te leggen ook, want niemand ziet aan je waar je mee worstelt. In het begin heb ik er niet zoveel over verteld, maar ik merkte naarmate ik dat wel ging doen en de situatie goed uitlegde iedereen me veel beter begreep en het me niet kwalijk nam als ik wéér een feestje of etentje af moest zeggen. Je zal tegen onbegrip aan blijven lopen, als jij en je naaste omgeving maar weet hoe het zit, dat is het belangrijkst.
Veel sterkte meid, ik hoop dat je snel je juiste dosering vindt!
