Pagina 10 van 16

Re: Mamavan2

Geplaatst: 24 mei 2018, 16:02
door mamavan2
Thanks! Ik hoop het! Werd jij 1 op 1 overgezet qua dosering? Ik vind het wel spannend... Hoop op niet nog meer gedoe...

Re: Mamavan2

Geplaatst: 24 mei 2018, 16:05
door kruisje84
Dus toch iets anders dan geschommel in je hormoonspiegel. Ik ben benieuwd wat dit met je gaat doen.

Heb je alweer gewerkt? Of nu toch nog even niet?

Re: Mamavan2

Geplaatst: 24 mei 2018, 16:12
door mamavan2
Afgelopen dinsdag weer geweest (met lood in m'n schoenen). Bedrijfsarts suggereerde dat m'n klachten mogelijk niet van de schildklier waren maar psychische oorzaak hadden? Dat idee heb ik niet, ook uitgelegd waarom. Dat gesprek kostte wel even wat energie (stof tot denken, zorgvuldig verwoorden).
Toen naar huis en m'n oppas heeft de kinderen ook 's middags voor haar rekening genomen. Dat was heerlijk, even niets aan m'n hoofd. De dagen erna voel ik me een beetje' gematigd, beetje mat, niet zo energiek maar niet slechter dan daarvoor.

Re: Mamavan2

Geplaatst: 24 mei 2018, 16:20
door kruisje84
Wat een gekke redenatie. Ik kan me voorstellen dat je wel even een drempel over moet om weer te beginnen na een lange tijd. Dat heeft bijna iedereen wel, maar om daar nu gelijk een psychische klacht van te maken.
Goed dat je voor jezelf opkomt.

Ik houd nu ook van routineklusjes waar ik niet teveel geprikkeld word. Misschien helpt het je om een kleine afgebakende klus te vragen waar je onbeperkt de tijd voor krijgt. Kun je de mailbox even laten voor wat hij is.

Re: Mamavan2

Geplaatst: 24 mei 2018, 16:40
door kruisje84
Volledig met je eens :D

Re: Mamavan2

Geplaatst: 24 mei 2018, 16:45
door mamavan2
@ kruisje84. Dat vond ik ook al.. En thuis niet fit, betekent op je werk ook niet fit. Ik vind het overigens ook niet raar als je niet super vrolijk bent op het moment dat je vermoeid bent, of als het voelt alsof je lichaam niet meewerkt.. Ook al ben je 29. Er is wel wat aan de hand. Heb weet ik 't hoe lang een tekort gehad om vervolgens in december er letterlijk bij neer te vallen. Mag het dan nu ook nog niet helemaal super gaan? Ik accepteer het wel en doe het ermee, maar niet iedereen om me heen begrijpt het.

@Evelien, thanks, dat stelt me gerust. Ben ook blij dat hij nu eindelijk 6 weken 'wachttijd' aanhoudt voor bloedprikken!

Re: Mamavan2

Geplaatst: 24 mei 2018, 16:48
door mamavan2
@ tweede berichtje van Evelien. Ja pff, wat een opluchting dat te lezen. Het is zo vervelend je zo te moeten verantwoorden en dat je je vervolgens niet serieus genomen voelt. Dan is het fijn als iemand je bijstaat en steunt en daarmee ook bevestigt dat het heus een keer weer normaal wordt.

Ik reageerde ook een beetje fel op hem. Hij gaf aan dat hij merkte dat het me irriteerde.. We hebben het wel goed uitgesproken hoor. Alleen onbegrip en opmerkingen van anderen blijven lastig. Net als de dooddoener dat het nu met 't mooie weer vast beter met me zal gaan. Ik antwoord maar dat de medicatie het vooral zal moeten doen...

Re: Mamavan2

Geplaatst: 24 mei 2018, 17:02
door Teun
Een beetje bedrijfsarts zlu echt moeten zien hoe jij ervoor staat. Het is goed om wat met je werk bezig te zijn omdat dat ook positief werkt op je welzijn. Maar er mag echt niet verwacht worden dat je nu na zo'n lange weg fluitend en vol energie op je werk staat.
Het komt op mij een beetje neer dat jou bedrijfsarts zich erg weinig heeft verdiept in de effecten van een langdurig tekort aan schildklierhormoon op zowel je lichamelijke als geestelijk welzijn.

Maar ook al zou het wel vooral psychisch zijn. Ook dna betekend het dat je niet in orde bent en in staat om volledig te werken. Blijf echter positief en moed houden, ineens komt de omslag en kun je wel weer fijn aan je normale werk. Kost echt tijd. Ga niet de verdediging in bij de bedrijfsarts daar schiet je niets mee op en kost je alleen maar energie.
Sterkte.

Re: Mamavan2

Geplaatst: 24 mei 2018, 17:42
door mamavan2
Dank allemaal! Voel me vandaag al wat beter. Armen blijven zwaar, maar met de kinderen red ik me goed. Hulp gehad met het huishouden (dat scheelt een hoop, al vind ik het niet fijn hulp aan te nemen)
Nu hopelijk weer de goede kant op. Geen keelpijn meer etc dus ook geen ibuprofen meer voor mij (is geloof ik ook niet goed irt hormonen) . Ik merk dat dat m'n gezondheid ook meer aan het wiebelen brengt dan hiervoor en zoek naar oorzaken merk ik. Probeer goed op mezelf en ons gezin te passen en 't gezellig te hebben samen. De rest komt wel :). En wat lukt dat lukt. Het is wat zoeken waar m'n grenzen nu liggen qua hoeveelheid lichamelijke inspanning. Al ben ik het bezuren na die tijd nu raar genoeg ook wel gewend geraakt. ;)

Re: Mamavan2

Geplaatst: 24 mei 2018, 18:59
door kruisje84
En dat snappen wij maar al te goed!
Ik heb ook zeker die momenten.

Al probeer ik toch geduld te bewaren en zo goed mogelijk onder woorden te brengen hoe het gaat. Alleen dan kunnen mensen het ook gaan begrijpen.

Hou je taai! ;)