Mijzelf voorstellen, Kiki!
Geplaatst: 03 jun 2018, 11:36
Dag iedereen,
Ik ben nieuw hier op het forum dus stel ik mij even voor.
Ik ben Kiki, 29 jaar en heb blijkbaar Hashimoto.
Ongeveer anderhalf jaar geleden begon ik erg moe en depressief te worden. Ik wijtte dit steeds aan druk op het werk en teveel verschillende te doen, ik ben van nature opgewekt maar wel een emotioneel persoon. Na een halfjaar met deze klachten ben ik naar de huisarts geweest om mijn bloed te controleren (dit was in september).
Ik kreeg daar de uitslag Hashimoto. De dokter heeft mij echter weinig informatie gegeven en ik begreep dat het iets van voorbijgaande aard was en dat er niets aan te doen viel. Mijn klachten werden stilaan iets minder tot een paar maand geleden. Ik was heel depri, angstig, vermoeid en heb veel pijn in mijn gewrichten/spieren.
Mijn man en ik willen graag kinderen dus ben ik eind maart gestopt met de pil terwijl dacht ik dat deze klachten misschien ook aan mijn pil gelinkt waren. Een tijd later praatte ik toevallig met iemand die we kennen die ook dokter is en zei ik dat ik Hashimoto gehad heb. Hij schrok dat ik niet gecontroleerd werd en geen medicatie kreeg. Eindelijk ging er dus een belletje bij mij rinkelen !!!
Aangezien ik nog steeds niet ongesteld werd ook, ben ik opnieuw bloed gaan laten trekken om eens te kijken hoe mijn hormonen het allemaal doen. De dokter zei toen dat mijn schildklier het dus minder goed doet en dat we medicatie moeten starten. Sinds vorige week neem ik nu 0.25mcg L-thyroxine. Toen ik dit vertelde tegen de bevriende huisarts vond hij dit een hele lage startdosis en zei me met 50 te starten. Maar ik ben zo ziek (moe, wazig en pijn in mijn ledematen) geweest de eerste drie dagen dat ik de medicatie startte dat ik dus niet goed durf! (Had ook een zwaar weekend achter de rug dus weet niet honderd procent zeker of het enkel aan de medicatie lag) Ondertussen heb ik wel een afspraak gemaakt met een endocrinoloog maar daar kan ik pas eind juni terecht.
Ik moet toegeven dat ik het erg moeilijk heb met de diagnose. Sinds we beslisten om voor een kindje te gaan had ik opnieuw weer een lichtpunt in mijn leven gevonden, nu lijkt dit oneindig ver weg en ben ik zo bang dat het nog jaren zou duren... De dokter kon me van alles wel vertellen dat ik meer kans had op een mentaal gehandicapt kindje, voor de rest zei hij dat ik me er het eerste jaar maar niet moest mee bezig houden (! kent hij iets van vrouwen met een kinderwens?!). Ik moet zeggen dat ik heel erg teleurgesteld ben in mijn huisarts en verdriet en angst mij bijna dagelijks overspoeld. Ik hoop dat ik hier wat terecht kan met vragen want ik vind het best ingewikkeld allemaal.
Mijn waardes (nuchter in de ochtend en zelfde lab):
september:
TSH 4.48 (0.3-4.2)
Vrij T4 13.35 (12-22)
Mei:
TSH 5.1
Vrij T4 11.97
Wat zouden jullie doen, alvast starten met de 50 mcg/dag? of is het verstandiger te wachten tot ik bij de endocrinoloog ben geweest?
Warme groetjes,
Kiki
Ik ben nieuw hier op het forum dus stel ik mij even voor.
Ik ben Kiki, 29 jaar en heb blijkbaar Hashimoto.
Ongeveer anderhalf jaar geleden begon ik erg moe en depressief te worden. Ik wijtte dit steeds aan druk op het werk en teveel verschillende te doen, ik ben van nature opgewekt maar wel een emotioneel persoon. Na een halfjaar met deze klachten ben ik naar de huisarts geweest om mijn bloed te controleren (dit was in september).
Ik kreeg daar de uitslag Hashimoto. De dokter heeft mij echter weinig informatie gegeven en ik begreep dat het iets van voorbijgaande aard was en dat er niets aan te doen viel. Mijn klachten werden stilaan iets minder tot een paar maand geleden. Ik was heel depri, angstig, vermoeid en heb veel pijn in mijn gewrichten/spieren.
Mijn man en ik willen graag kinderen dus ben ik eind maart gestopt met de pil terwijl dacht ik dat deze klachten misschien ook aan mijn pil gelinkt waren. Een tijd later praatte ik toevallig met iemand die we kennen die ook dokter is en zei ik dat ik Hashimoto gehad heb. Hij schrok dat ik niet gecontroleerd werd en geen medicatie kreeg. Eindelijk ging er dus een belletje bij mij rinkelen !!!
Aangezien ik nog steeds niet ongesteld werd ook, ben ik opnieuw bloed gaan laten trekken om eens te kijken hoe mijn hormonen het allemaal doen. De dokter zei toen dat mijn schildklier het dus minder goed doet en dat we medicatie moeten starten. Sinds vorige week neem ik nu 0.25mcg L-thyroxine. Toen ik dit vertelde tegen de bevriende huisarts vond hij dit een hele lage startdosis en zei me met 50 te starten. Maar ik ben zo ziek (moe, wazig en pijn in mijn ledematen) geweest de eerste drie dagen dat ik de medicatie startte dat ik dus niet goed durf! (Had ook een zwaar weekend achter de rug dus weet niet honderd procent zeker of het enkel aan de medicatie lag) Ondertussen heb ik wel een afspraak gemaakt met een endocrinoloog maar daar kan ik pas eind juni terecht.
Ik moet toegeven dat ik het erg moeilijk heb met de diagnose. Sinds we beslisten om voor een kindje te gaan had ik opnieuw weer een lichtpunt in mijn leven gevonden, nu lijkt dit oneindig ver weg en ben ik zo bang dat het nog jaren zou duren... De dokter kon me van alles wel vertellen dat ik meer kans had op een mentaal gehandicapt kindje, voor de rest zei hij dat ik me er het eerste jaar maar niet moest mee bezig houden (! kent hij iets van vrouwen met een kinderwens?!). Ik moet zeggen dat ik heel erg teleurgesteld ben in mijn huisarts en verdriet en angst mij bijna dagelijks overspoeld. Ik hoop dat ik hier wat terecht kan met vragen want ik vind het best ingewikkeld allemaal.
Mijn waardes (nuchter in de ochtend en zelfde lab):
september:
TSH 4.48 (0.3-4.2)
Vrij T4 13.35 (12-22)
Mei:
TSH 5.1
Vrij T4 11.97
Wat zouden jullie doen, alvast starten met de 50 mcg/dag? of is het verstandiger te wachten tot ik bij de endocrinoloog ben geweest?
Warme groetjes,
Kiki