Van schildklierkanker naar ervaringen levothyroxine
Geplaatst: 18 sep 2017, 16:16
Vorig jaar (dec. 2016) had ik wat pijn in mijn halsstreek en tastte gedachtenloos langs mijn nek en plots voelde ik links een grote bobbel. Schrok me rot en dacht eigenlijk meteen aan lymfeklierkanker, Hodgin. Omdat mijn huisarts net op vakantie was en de feestdagen voor de deur stonden, besloot ik na nieuwjaar naar de huisarts te gaan en probeerde ondertussen mezelf te sussen dat het misschien wel mee kon vallen. Ondertussen wel vaak aan de bult voelend, hopend dat het zou slinken maar dat deed het niet.
Eenmaal bij de huisarts, concludeerde zij dat het om de schildklier ging, waarschijnlijk struma en verwees me door naar de internist waar ik na drie weken, (begin februari) terecht kon.
Ook de internist dacht aan struma en verwees me door voor een echo. Toen weer terug een week later, waar de diagnose multinodulaire struma luidde. Maar de internist wilde toch een punctie laten doen en tot mijn verrassing bleek er rechts een nog grotere knobbel te zitten en die wilde ze laten prikken. Die knobbel is voor mij niet zichtbaar en voelbaar. De punctie, onder begeleiding van echo, viel me reuze mee, er werd 2x geprikt en een week later hoorde ik dat het goedaardig was. Ik moest wel onder controle blijven en moest een half jaar later terug komen.
De eerste vervolg afspraak in augustus was een echo, de radioloog zag zo op het eerste oog niks bijzonders, geen verschil met de vorige keer. Dus ik ging naar de internist een week later met gedachte dat ik wel weer half jaar kon overslaan. Maar tot mijn verrassing vertelde ze dat er een "niet beschreven", (misschien gemiste en/of gegroeide nodus) zat die ze voor de zekerheid toch even wilde laten prikken. Dat zat me al niet lekker, maar goed, anderhalf week later ben ik weer twee keer geprikt, waarvan de eerste toch wel onaangenaam was.
Weer een week later terug naar de internist, september inmiddels en ik had een voorgevoel "wat nou als het fout is". En ja hoor, ze viel meteen met de deur in huis, er waren kwaadaardige cellen gevonden.
Tja wat er dan gebeurt met je, dat weten jullie allemaal wel hier, alle cliches worden waar, ongeloof, de grond die onder je voeten wegzakt, het gevoel dat dit niet om jou gaat enz.
Ik had me ondertussen al wat ingelezen op internet en wist dat er globaal 4 vormen waren dus vroeg meteen welke vorm het was. Ze vertelde dat het de papillaire vorm is, dus ik had "geluk", het was zeldzaam maar goed te behandelen. Er werd me meteen verteld dat de hele schildklier eruit moet omdat het een knobbel is van 3 cm.
Overmorgen, 19 september heb ik een afspraak bij de oncoloog, net een week later dus en ik heb via patienten folders al gelezen wat me globaal te wachten kan staan, operatie, de bunker enz. Even afwachten wat me aankomende dinsdag me te wachten staat.
Ik vond het heel erg om het mijn omgeving te vertellen, mensen schrikken zo erg en ik baal bij de gedachte dat ik mijn schijnbare gezonde lichaam in moet gaan ruilen voor een lichaam dat een belangrijk orgaan moet gaan missen (en ingesteld moet gaan worden met levenslange medicijnen). Bij iedereen verloopt dat anders en ik weet gewoon niet wat me te wachten staat.
Ik reageer er wel nuchterder op dan ik ooit gedacht had, heb natuurlijk wel zo mijn slechte momenten. Maar ik ga gewoon maar door en ga niet bij de pakken neer zitten en laat alles maar stap voor stap op me afkomen.....
Eenmaal bij de huisarts, concludeerde zij dat het om de schildklier ging, waarschijnlijk struma en verwees me door naar de internist waar ik na drie weken, (begin februari) terecht kon.
Ook de internist dacht aan struma en verwees me door voor een echo. Toen weer terug een week later, waar de diagnose multinodulaire struma luidde. Maar de internist wilde toch een punctie laten doen en tot mijn verrassing bleek er rechts een nog grotere knobbel te zitten en die wilde ze laten prikken. Die knobbel is voor mij niet zichtbaar en voelbaar. De punctie, onder begeleiding van echo, viel me reuze mee, er werd 2x geprikt en een week later hoorde ik dat het goedaardig was. Ik moest wel onder controle blijven en moest een half jaar later terug komen.
De eerste vervolg afspraak in augustus was een echo, de radioloog zag zo op het eerste oog niks bijzonders, geen verschil met de vorige keer. Dus ik ging naar de internist een week later met gedachte dat ik wel weer half jaar kon overslaan. Maar tot mijn verrassing vertelde ze dat er een "niet beschreven", (misschien gemiste en/of gegroeide nodus) zat die ze voor de zekerheid toch even wilde laten prikken. Dat zat me al niet lekker, maar goed, anderhalf week later ben ik weer twee keer geprikt, waarvan de eerste toch wel onaangenaam was.
Weer een week later terug naar de internist, september inmiddels en ik had een voorgevoel "wat nou als het fout is". En ja hoor, ze viel meteen met de deur in huis, er waren kwaadaardige cellen gevonden.
Tja wat er dan gebeurt met je, dat weten jullie allemaal wel hier, alle cliches worden waar, ongeloof, de grond die onder je voeten wegzakt, het gevoel dat dit niet om jou gaat enz.
Ik had me ondertussen al wat ingelezen op internet en wist dat er globaal 4 vormen waren dus vroeg meteen welke vorm het was. Ze vertelde dat het de papillaire vorm is, dus ik had "geluk", het was zeldzaam maar goed te behandelen. Er werd me meteen verteld dat de hele schildklier eruit moet omdat het een knobbel is van 3 cm.
Overmorgen, 19 september heb ik een afspraak bij de oncoloog, net een week later dus en ik heb via patienten folders al gelezen wat me globaal te wachten kan staan, operatie, de bunker enz. Even afwachten wat me aankomende dinsdag me te wachten staat.
Ik vond het heel erg om het mijn omgeving te vertellen, mensen schrikken zo erg en ik baal bij de gedachte dat ik mijn schijnbare gezonde lichaam in moet gaan ruilen voor een lichaam dat een belangrijk orgaan moet gaan missen (en ingesteld moet gaan worden met levenslange medicijnen). Bij iedereen verloopt dat anders en ik weet gewoon niet wat me te wachten staat.
Ik reageer er wel nuchterder op dan ik ooit gedacht had, heb natuurlijk wel zo mijn slechte momenten. Maar ik ga gewoon maar door en ga niet bij de pakken neer zitten en laat alles maar stap voor stap op me afkomen.....