Even voorstellen
Geplaatst: 21 apr 2019, 22:59
Hallo daar, ik ben Eveline, 45 jaar en zit nog middenin het traject van papillaire schildklierkanker.
Aan het eind van mijn zwangerschap, februari 2015, viel het me op dat ik een knobbel in mijn hals had.
Vandaag precies 4 jaar geleden de eerste afspraak gemaakt.
Al die tijd was er sprake van goede waardes van de schildklier. Punctie was twijfelachtig en moest opnieuw. Jaar later, zelfde verhaal. Ik hoefde niet meer terug te komen.
Juli 2018 begon ik het benauwd te krijgen, verslikte me veel en snurkte enorm. Dus een nieuwe afspraak, september waren de punctie uitgevoerd en de meting. 0,9 cm gegroeid, veranderlijke cellen. Het was enkel alleen cosmetisch. Dat drukken op de luchtpijp en slokdarm zou meevallen volgens hun.
Het voelde niet goed. Weer had ik het idee dat het gegroeid was. Dus nieuwe meting en punctie. Weer 0,4 gegroeid. Ik zou in het mdo worden besproken. Maar mijn keuze was gemaakt. Eruit met dat groeiende ding. De chirurg vond het ook belangrijk dat die eruit moest. Maar nog steeds zeiden ze dat het cosmetisch was. Inmiddels was het half november 2018.
4 februari Zou ik eindelijk aan de beurt zijn. Tot ik voelde dat De knobbel weer was gegroeid. Ik heb gebeld en een dag later vertelden ze me dat ik komende maandag geopereerd zou worden. 21 januari.
Nog een keer de info papieren doorgenomen. Operatie ondergaan en 29 januari voor na controle de keiharde conclusie. Papilair schildklierkanker.
De grond zakte weg. Het was alleen cosmetisch. En als het negatief zou zijn, stond in de papieren, dan zou diezelfde week de 2e operatie volgen en de afspraak die ik nu had vervallen. Het ziekenhuis sprak zichzelf erg tegen.
De chirurg meldde dat ik binnen 6 weken de 2e operatie zou hebben. Dit werden er 9. 25 maart werd de 2e operatie uitgevoerd.
Van de operaties totaal geen last. Maar ik voelde gewoon geen steun vanuit het ziekenhuis.
Ik ben positief ingesteld, wil geen medelijden maar vond dit raar. In de wachtkamer zie je monitoren met filmpjes ober borstkanker en de mentale begeleiding. Ik kreeg het idee dat ik in mijn handen mocht klappen dan ik deze mooie vorm had en niet moet zeuren.
Inmiddels 4 weken verder. Nog 2 te gaan en dan het radioactief jodium. Ik zie er vreselijk tegenop. Ik slik slecht pillen. De 2 paracetamollen voor de operatie werd maar een halve omdat ik ze gewoon niet wegkreeg.
Voel me momenteel zwak. Opgeblazen gevoel, maagpijn, misselijk, moe, down, spierkrampen en vooral onbegrepen.
De arts doet er luchtig over. Mijn 4 jarige dochter krijgt teveel mee. Wijkt geen seconde bij mama vandaan. Durft niet meer alleen naar het toilet uit angst dat mama weg is.
6 mei radioactief jodium. Weg bij mijn kinderen. Vooral de jongste krijgt het zwaar. Geen idee hoe lang ik weg ben. En nog altijd weet ik niet hoe het daarna moet.
En dan zeggen ze dat je niet teveel op Google moet zoeken, maar ze maken het er zelf naar.
Het is al een opluchting om het hier nu kwijt te kunnen. Ik voel me per dag slechter worden. Ja, ik heb een positieve vorm en wordt beter. Maar het voelt nu of al mijn levenslust uit me stroomt.
Hoop hier met wat lotgenoten in contact te komen.
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Aan het eind van mijn zwangerschap, februari 2015, viel het me op dat ik een knobbel in mijn hals had.
Vandaag precies 4 jaar geleden de eerste afspraak gemaakt.
Al die tijd was er sprake van goede waardes van de schildklier. Punctie was twijfelachtig en moest opnieuw. Jaar later, zelfde verhaal. Ik hoefde niet meer terug te komen.
Juli 2018 begon ik het benauwd te krijgen, verslikte me veel en snurkte enorm. Dus een nieuwe afspraak, september waren de punctie uitgevoerd en de meting. 0,9 cm gegroeid, veranderlijke cellen. Het was enkel alleen cosmetisch. Dat drukken op de luchtpijp en slokdarm zou meevallen volgens hun.
Het voelde niet goed. Weer had ik het idee dat het gegroeid was. Dus nieuwe meting en punctie. Weer 0,4 gegroeid. Ik zou in het mdo worden besproken. Maar mijn keuze was gemaakt. Eruit met dat groeiende ding. De chirurg vond het ook belangrijk dat die eruit moest. Maar nog steeds zeiden ze dat het cosmetisch was. Inmiddels was het half november 2018.
4 februari Zou ik eindelijk aan de beurt zijn. Tot ik voelde dat De knobbel weer was gegroeid. Ik heb gebeld en een dag later vertelden ze me dat ik komende maandag geopereerd zou worden. 21 januari.
Nog een keer de info papieren doorgenomen. Operatie ondergaan en 29 januari voor na controle de keiharde conclusie. Papilair schildklierkanker.
De grond zakte weg. Het was alleen cosmetisch. En als het negatief zou zijn, stond in de papieren, dan zou diezelfde week de 2e operatie volgen en de afspraak die ik nu had vervallen. Het ziekenhuis sprak zichzelf erg tegen.
De chirurg meldde dat ik binnen 6 weken de 2e operatie zou hebben. Dit werden er 9. 25 maart werd de 2e operatie uitgevoerd.
Van de operaties totaal geen last. Maar ik voelde gewoon geen steun vanuit het ziekenhuis.
Ik ben positief ingesteld, wil geen medelijden maar vond dit raar. In de wachtkamer zie je monitoren met filmpjes ober borstkanker en de mentale begeleiding. Ik kreeg het idee dat ik in mijn handen mocht klappen dan ik deze mooie vorm had en niet moet zeuren.
Inmiddels 4 weken verder. Nog 2 te gaan en dan het radioactief jodium. Ik zie er vreselijk tegenop. Ik slik slecht pillen. De 2 paracetamollen voor de operatie werd maar een halve omdat ik ze gewoon niet wegkreeg.
Voel me momenteel zwak. Opgeblazen gevoel, maagpijn, misselijk, moe, down, spierkrampen en vooral onbegrepen.
De arts doet er luchtig over. Mijn 4 jarige dochter krijgt teveel mee. Wijkt geen seconde bij mama vandaan. Durft niet meer alleen naar het toilet uit angst dat mama weg is.
6 mei radioactief jodium. Weg bij mijn kinderen. Vooral de jongste krijgt het zwaar. Geen idee hoe lang ik weg ben. En nog altijd weet ik niet hoe het daarna moet.
En dan zeggen ze dat je niet teveel op Google moet zoeken, maar ze maken het er zelf naar.
Het is al een opluchting om het hier nu kwijt te kunnen. Ik voel me per dag slechter worden. Ja, ik heb een positieve vorm en wordt beter. Maar het voelt nu of al mijn levenslust uit me stroomt.
Hoop hier met wat lotgenoten in contact te komen.
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.