Ervaringsverhaal post partum thyreoïditis
Geplaatst: 11 okt 2017, 11:31
Hashimoto na de bevalling, een ervaringsverhaal uit een vroeger Schildklier Magazine (september 2009). Belangrijk om het te plaatsen omdat vrouwen na de bevalling nog steeds aanlopen tegen onwetendheid.
Leestip: Schildklier en de periode na de bevalling (post partum)
‘In januari 2007 ben ik bevallen van een prachtige zoon. Dat kan ik nu zeggen maar zo voelde ik het vlak na de bevalling helemaal niet. Mijn roze wolk bleef weg. Ik herkende mezelf totaal niet meer. Ik was verschrikkelijk moe en had totaal geen energie. Verder had ik erg negatieve gevoelens en kreeg ik paniekaanvallen. Dit terwijl ik altijd een hele energieke en positieve jonge vrouw was geweest.
Met deze gevoelens ben ik naar de huisarts gestapt en hij vond dat ik oververmoeid was. Ik zat echter de volgende dag alweer bij hem, totaal in zak en as. Hij vond het nodig om me naar het GGZ te sturen. Daar werd acuut de diagnose postnatale depressie gesteld. Ik kreeg meteen Zyprexa en later nog Citalopram (antidepressiva) voorgeschreven. Dit betekende dat ik moest stoppen met de borstvoeding wat ik verschrikkelijk vond. Achteraf heb ik natuurlijk enorme spijt dat ik die medicijnen heb genomen maar het was pure wanhoop en totale uitputting. Door de Zyprexa sliep ik veel waardoor ik de “pijn” even niet voelde maar ik hoorde zelfs mijn kindje ’s nachts niet huilen waardoor alle nachtvoedingen voor mijn man waren.’
Schildklierproblemen in de familie
‘Ik was zelf niet overtuigd van de diagnose en ben op het internet gaan zoeken. Daar kwam ik erachter dat ook schildklierproblemen dezelfde klachten konden veroorzaken. Ik heb ook tantes en nichtjes met schildklierproblemen dus dit leek me het onderzoeken waard. Ik mocht van mijn huisarts bloed gaan prikken. Mijn TSH was 0,50 en viel dus binnen de norm. Dan leg je je er maar bij neer. Als ze maar vaak genoeg tegen je zeggen dat het psychisch is en dat zich dat vaak openbaart na zo’n grote gebeurtenis als een bevalling, dan ga je het vanzelf geloven. Ik ben werkelijk door een hel gegaan en heb totaal niet kunnen genieten van het eerste jaar van onze zoon. Mijn moeder is heel veel bij me in huis geweest omdat ik mijn eigen huishouden niet kon runnen.’
TSH werd hoger
‘In december 2007 vond de psychiater het toch ook allemaal erg lang duren want ik reageerde ook totaal niet op de antidepressiva. Zelfs na meermalen verhogen was er nog steeds geen effect. Ik bleef zelf ook maar zeggen dat ik het gevoel had dat het iets anders was. Ik werd binnen een paar weken ook plotseling flink zwaarder. Dit terwijl ik altijd alles kon eten en ook meteen na de bevalling weer op gewicht was. Dit werd ook maar weer toegeschreven aan de antidepressiva. Maar toch ook maar weer eens bloedprikken. Mijn TSH was 5,5 en mijn antistoffen waren 304. Deze waren helaas de eerste keer na de bevalling niet geprikt anders was het waarschijnlijk meteen duidelijk geweest. Dit is natuurlijk makkelijk praten achteraf maar wel heel frustrerend.’
Eindelijk hoop
‘In februari 2008 ben ik begonnen met Thyrax en het leek wel de wonderbaarlijke genezing. Helaas was dit niet blijvend en begon ik weer te twijfelen aan mijn eigen lijf. Ik was ondertussen niet meer onder behandeling bij de internist of psychiater dus ik ging met mijn verhaal naar de huisarts (september 2008). De huisarts vond mijn waarden goed dus het zou inderdaad wel psychisch zijn en daar kon ik het mee doen! Ik ben recht vanuit zijn praktijk terug naar huis gegaan en heb meteen de Schildklierstichting gebeld voor een goede endocrinoloog. Daar kon ik gauw genoeg terecht. Hij vond dat ik mishandeld was bij de GGZ en huisarts door pure onkunde. Ik voelde me eindelijk begrepen en dat gaf hoop. Ik hoorde van hem ook voor het eerst dat ik Hashimoto had. Die naam was nog niet eerder gevallen. Ik had mijn huisarts zelfs gevraagd of die antistoffen niet belangrijk waren. Dat wist hij niet precies maar ik moest maar doorgaan met dezelfde dosering thyrax. Dus niet!! De endocrinoloog vond ook dat mijn waarden binnen de normen vielen. Maar als ik me dan nog niet goed voelde, dan was mijn instelling dus niet goed.’
‘Sinds februari 2009 gebruik ik naast Thyrax ook Cytomel. En ik ben weer mezelf! Ik schrijf dit in juli 2009 en ik begin nu te denken dat het misschien goed gaat komen en dat deze roze wolk zal blijven. Ik voel me een trotse moeder en geniet van onze zoon. Maar mag dit ook na 2 jaar? Dit alles heeft ervoor gezorgd dat we helaas geen tweede zwangerschap meer aandurven en dat doet pijn.’
Na oproep veel reacties!
‘Mijn antistoffen blijven wel stijgen dus mijn medicatie zal in de toekomst waarschijnlijk aangepast moeten worden. Dit maakt me wel bang want ik wil me nooit meer zo voelen. Ik ben heel lang erg boos geweest. Ik geef de medische wereld mede de schuld voor deze hel waar mijn gezin en ik en mijn familie doorheen zijn gegaan. Ik wil ook voorkomen dat andere vrouwen dit mee moeten maken want het is dus niet nodig. Ik heb toen ook een oproep geplaatst op de site van de Schildklierstichting (is in 2012 opgegaan in SON). Ik verwachtte er niet te veel van, maar de respons is echt overweldigend. Ik vind het erg fijn dat er zoveel reacties komen. Je kunt je onzekerheden delen want alleen mensen die het ook hebben meegemaakt, begrijpen je echt. Ik vind het ook heel schrijnend dat heel veel vrouwen zelf alles uit hebben moeten zoeken en overal achteraan zijn gegaan. Dit op een moment in je leven dat je daar totaal geen energie voor hebt. Maar anders wordt je dus schijnbaar niet geholpen. Ik voel me momenteel erg goed en dat gun ik iedereen.’
‘Reacties blijven altijd welkom want ik vind het heel fijn om met lotgenoten te mailen. Ik wil bij deze ook iedereen bedanken die al op mijn oproep heeft gereageerd. Het heeft me enorm gesteund. We zijn niet alleen!! Nu moeten we (een deel van) de medische wereld nog overtuigen.’
Opmerking: het Schildklier Magazine was het kwartaalblad van Schildklierstichting Nederland.
Leestip: Schildklier en de periode na de bevalling (post partum)
‘In januari 2007 ben ik bevallen van een prachtige zoon. Dat kan ik nu zeggen maar zo voelde ik het vlak na de bevalling helemaal niet. Mijn roze wolk bleef weg. Ik herkende mezelf totaal niet meer. Ik was verschrikkelijk moe en had totaal geen energie. Verder had ik erg negatieve gevoelens en kreeg ik paniekaanvallen. Dit terwijl ik altijd een hele energieke en positieve jonge vrouw was geweest.
Met deze gevoelens ben ik naar de huisarts gestapt en hij vond dat ik oververmoeid was. Ik zat echter de volgende dag alweer bij hem, totaal in zak en as. Hij vond het nodig om me naar het GGZ te sturen. Daar werd acuut de diagnose postnatale depressie gesteld. Ik kreeg meteen Zyprexa en later nog Citalopram (antidepressiva) voorgeschreven. Dit betekende dat ik moest stoppen met de borstvoeding wat ik verschrikkelijk vond. Achteraf heb ik natuurlijk enorme spijt dat ik die medicijnen heb genomen maar het was pure wanhoop en totale uitputting. Door de Zyprexa sliep ik veel waardoor ik de “pijn” even niet voelde maar ik hoorde zelfs mijn kindje ’s nachts niet huilen waardoor alle nachtvoedingen voor mijn man waren.’
Schildklierproblemen in de familie
‘Ik was zelf niet overtuigd van de diagnose en ben op het internet gaan zoeken. Daar kwam ik erachter dat ook schildklierproblemen dezelfde klachten konden veroorzaken. Ik heb ook tantes en nichtjes met schildklierproblemen dus dit leek me het onderzoeken waard. Ik mocht van mijn huisarts bloed gaan prikken. Mijn TSH was 0,50 en viel dus binnen de norm. Dan leg je je er maar bij neer. Als ze maar vaak genoeg tegen je zeggen dat het psychisch is en dat zich dat vaak openbaart na zo’n grote gebeurtenis als een bevalling, dan ga je het vanzelf geloven. Ik ben werkelijk door een hel gegaan en heb totaal niet kunnen genieten van het eerste jaar van onze zoon. Mijn moeder is heel veel bij me in huis geweest omdat ik mijn eigen huishouden niet kon runnen.’
TSH werd hoger
‘In december 2007 vond de psychiater het toch ook allemaal erg lang duren want ik reageerde ook totaal niet op de antidepressiva. Zelfs na meermalen verhogen was er nog steeds geen effect. Ik bleef zelf ook maar zeggen dat ik het gevoel had dat het iets anders was. Ik werd binnen een paar weken ook plotseling flink zwaarder. Dit terwijl ik altijd alles kon eten en ook meteen na de bevalling weer op gewicht was. Dit werd ook maar weer toegeschreven aan de antidepressiva. Maar toch ook maar weer eens bloedprikken. Mijn TSH was 5,5 en mijn antistoffen waren 304. Deze waren helaas de eerste keer na de bevalling niet geprikt anders was het waarschijnlijk meteen duidelijk geweest. Dit is natuurlijk makkelijk praten achteraf maar wel heel frustrerend.’
Eindelijk hoop
‘In februari 2008 ben ik begonnen met Thyrax en het leek wel de wonderbaarlijke genezing. Helaas was dit niet blijvend en begon ik weer te twijfelen aan mijn eigen lijf. Ik was ondertussen niet meer onder behandeling bij de internist of psychiater dus ik ging met mijn verhaal naar de huisarts (september 2008). De huisarts vond mijn waarden goed dus het zou inderdaad wel psychisch zijn en daar kon ik het mee doen! Ik ben recht vanuit zijn praktijk terug naar huis gegaan en heb meteen de Schildklierstichting gebeld voor een goede endocrinoloog. Daar kon ik gauw genoeg terecht. Hij vond dat ik mishandeld was bij de GGZ en huisarts door pure onkunde. Ik voelde me eindelijk begrepen en dat gaf hoop. Ik hoorde van hem ook voor het eerst dat ik Hashimoto had. Die naam was nog niet eerder gevallen. Ik had mijn huisarts zelfs gevraagd of die antistoffen niet belangrijk waren. Dat wist hij niet precies maar ik moest maar doorgaan met dezelfde dosering thyrax. Dus niet!! De endocrinoloog vond ook dat mijn waarden binnen de normen vielen. Maar als ik me dan nog niet goed voelde, dan was mijn instelling dus niet goed.’
‘Sinds februari 2009 gebruik ik naast Thyrax ook Cytomel. En ik ben weer mezelf! Ik schrijf dit in juli 2009 en ik begin nu te denken dat het misschien goed gaat komen en dat deze roze wolk zal blijven. Ik voel me een trotse moeder en geniet van onze zoon. Maar mag dit ook na 2 jaar? Dit alles heeft ervoor gezorgd dat we helaas geen tweede zwangerschap meer aandurven en dat doet pijn.’
Na oproep veel reacties!
‘Mijn antistoffen blijven wel stijgen dus mijn medicatie zal in de toekomst waarschijnlijk aangepast moeten worden. Dit maakt me wel bang want ik wil me nooit meer zo voelen. Ik ben heel lang erg boos geweest. Ik geef de medische wereld mede de schuld voor deze hel waar mijn gezin en ik en mijn familie doorheen zijn gegaan. Ik wil ook voorkomen dat andere vrouwen dit mee moeten maken want het is dus niet nodig. Ik heb toen ook een oproep geplaatst op de site van de Schildklierstichting (is in 2012 opgegaan in SON). Ik verwachtte er niet te veel van, maar de respons is echt overweldigend. Ik vind het erg fijn dat er zoveel reacties komen. Je kunt je onzekerheden delen want alleen mensen die het ook hebben meegemaakt, begrijpen je echt. Ik vind het ook heel schrijnend dat heel veel vrouwen zelf alles uit hebben moeten zoeken en overal achteraan zijn gegaan. Dit op een moment in je leven dat je daar totaal geen energie voor hebt. Maar anders wordt je dus schijnbaar niet geholpen. Ik voel me momenteel erg goed en dat gun ik iedereen.’
‘Reacties blijven altijd welkom want ik vind het heel fijn om met lotgenoten te mailen. Ik wil bij deze ook iedereen bedanken die al op mijn oproep heeft gereageerd. Het heeft me enorm gesteund. We zijn niet alleen!! Nu moeten we (een deel van) de medische wereld nog overtuigen.’
Opmerking: het Schildklier Magazine was het kwartaalblad van Schildklierstichting Nederland.