Volgens Margo Trappenburg is deze ontwikkeling niet ingegeven door een beweging ‘van onderop’, dus door ongeruste patiënten die inspraak eisen. De democratie komt ‘van bovenaf’. Het is de overheid die de gezondheidszorg wilde hervormen, met als doel de almaar groeiende kosten te beheersen. Het oude verzekeringsstelsel prikkelde daartoe niet. Alles wat de dokter goed achtte, werd betaald.Leestips
Genoeg is genoeg. Over gezondheidszorg en democratie
Margo Trappenburg
Genoeg is genoeg. Over gezondheidszorg en democratie
Recensie Jeannette Pols
Zij beschrijft hoe de overheid een aantal strategieën bedacht om haar invloed te vergroten. Een van die strategieën was om ‘de patiënt’ te organiseren als tegenhanger van het machtig medisch bolwerk dat zich maar niet liet reguleren. Vervolgens bleek het voor de overheid wel zo handig om één duidelijke gesprekspartner te hebben. En zo werd in 1992 de NPCF opgericht, als federatie van patiëntenverenigingen met een breed draagvlak. Een van de bedoelingen van de NPCF was dat ze collectieve contracten met verzekeraars zou sluiten, een andere was dat ze gesprekspartner zou zijn voor de overheid. Daarmee was de politieke figuur van de ‘zorgconsument’ geboren.
Margo Trappenburg gaat in op de rol van de georganiseerde patiëntenbeweging, schrijft Jeannette Pols. Ze laat zien dat het niet alleen gaat om inspraak of niet, maar ook om inspraak ergens over, en dat er hier sprake is van een door anderen (lees: de overheid) bepaalde agenda. Daarbij krijgen de inspraakhebbenden strenge gedragsregels opgelegd: gij zult u gedragen als consument, spreken met één stem, fungeren als tegenhanger van artsen en andere professionals, en dit alles zonder ‘achterban’, want patiëntvertegenwoordigers zijn door niemand gekozen en hebben dus geen mandaat.