Met mijn handen in het haar
Geplaatst: 15 jan 2019, 21:37
Hallo iedereen,
Ik ben nieuw hier, en zit met een aantal vragen/onzekerheden. Ik ben een man van 28 jaar en heb sinds een half jaar klachten die ik niet (of de huisarts) duidelijk kan verklaren.
Een half jaar geleden veranderde mijn leven vrij abrupt. Op een dag schoot ik in de hyperventilatie, iets wat ik nooit eerder had meegemaakt. Ik kon mijzelf niet rustig krijgen en het duurde (voor mijn beleving) lang voor ik er echt weer uit kwam (circa een kwartier/half uur denk ik?). Die avond en dag erna was mijn hartritme van slag en sloeg eigenlijk aan één stuk over. De weken erna had ik continu heel heftige "angstaanvallen" (het leek fysiek op een angstaanval, maar het psychische component was niet aanwezig. Ik was niet ergens bang voor of gespannen, ze ontstonden plotseling en kon mij ook niet rustig denken) en had ik continu het idee dat ik zou gaan flauwvallen. De huisarts heeft mijn bloeddruk destijds nog gemeten en die was erg hoog en het viel hem op dat mijn hart een slag oversloeg. Hij was in de veronderstelling dat mijn hormoonhuishouding in de war was.
Ik heb in die weken ook mijn bloed laten testen omdat ik een idee had dat ik een te snel werkende schildklier zou hebben. Uiteindelijk kwam uit de bloedtest een verhoogde TSH van 14 en de "T4 vrij thyroxine" was 14,9. De huisarts gaf aan dat het gebruikelijk is om om de drie maanden te testen en te kijken wat de waarden dan zouden zijn, hij vermoedde dat dit wel eens tijdelijk zou kunnen zijn. De weken die daarop volgden was ik zo goed als elke dag afgemat en voelde ik mij (vooral aan het begin van de dag) vaak zenuwachtig (vlinders in mijn buik, onrustig gevoel, soms trillen). Omdat ik op dat moment ook andere zaken aan mijn hoofd had (een relatie die niet goed liep, onzekerheden over mijn werk) verweet ik het daaraan en had ik het idee dat het wel weer over zou gaan. Omdat ik die instelling heb aangehouden heb ik mij na drie maanden ook niet weer laten testen, tot ik twee maanden geleden te horen kreeg dat ik werd ontslagen van werk en ik het idee had dat zoals ik mij voelde niet verder kon in mijn leven.
Uiteindelijk heb ik na circa 4 á 5 maanden vanaf de eerste bloedtest een tweede test laten doen. Hieruit kwam een TSH waarde van 8,3 en een "T4 vrij thyroxine" van circa 11.
Ik heb het idee dat het wel beter met mij gaat. Althans, de zenuwen zijn minder en waar ik mij voorheen heel vaak afgevlakt en afwezig voelde heb ik nu ook dagen dat ik mij helder voel. Desondanks ben ik nog wel continu moe. Het voelt bijna dagelijks aan alsof ik een nacht heb doorgehaald en zonder slaap de dag door moet, ongeacht hoeveel of weinig en hoe goed of slecht ik slaap (gek genoeg functioneer ik vaak beter op weinig/slechte slaap).
Uit de bloedtest zijn verder geen andere bijzonderheden gekomen. Mijn bloedsuiker was goed en vitamines waren ook op orde, alleen de vitamine D en vitamine B12 waren wat aan de lage kant maar niet te laag. De huisarts heeft nu deze vitamines voorgeschreven om te kijken of dit voor meer energie zorgt en wil over circa 5 weken vanaf nu nogmaals mijn bloed testen op de schildklierwaarden en vitamines.
Waar ik nu vooral mee zit is dat ik niet weet wat ik moet. Ik moet verder met mijn leven want binnenkort eindigt mijn contract en heb ik geen werk meer. Maar ik ben moe. Ongeacht wat ik doe gaat de vermoeidheid niet weg. Ik heb soms "goede" dagen, maar deze lijken in niets op mijn goede dagen voor ik mijn problemen kreeg. De huisarts heeft aangegeven dat ik misschien kan starten met medicatie (Levothyroxine) maar laat de keuze aan mij of ik dit wil. Nu lees ik geregeld dat dit moet worden afgesteld op je eigen lijf met als gevolg dat je soms kan gaan hyperen en je je niet perse ineens beter gaat voelen, waardoor ik hier wat huiverig voor ben. Ik heb het idee dat ik dan moet kiezen tussen twee kwaden, of moe of erg wisselend in energie en niet kunnen vertrouwen op wat mijn lijf zal gaan doen.
Ik heb niet eerder in mijn leven in zo'n situatie gestaan en weet eigenlijk geen keuze te maken, en weet inhoudelijk ook te weinig van schildklierproblemen om te kunnen zeggen of mijn situatie "normaal" is gezien mijn bloedwaarden en of het logisch is dat dit op termijn weer zal gaan dalen. Ook de huisarts weet het niet en geeft aan "dat het lijf nou eenmaal soms rare dingen doet, en ik misschien wel teveel stress had" (ook al heb ik niet het idee dat ik "teveel" stress had voor mijn problemen aan). Zijn er mensen met gelijke ervaringen? En hoe doen anderen dit met werk etc wanneer zij zo moe/afgemat zijn? Is het logisch dat ik op mijn leeftijd als man plotseling, misschien tijdelijk, verhoogde schildklierwaarden heb? En is het verstandig om al te beginnen met medicatie/heeft dit nut? Zijn mijn klachten logisch gezien mijn bloedwaarden? etc.
Een heleboel vragen misschien, maar het liefst zou ik wat ervaringen willen horen van anderen en wellicht ideeën krijgen over wat logische vervolgstappen kunnen zijn. In mijn omgeving is het lastig bespreken omdat er van veel kanten vooral de druk wordt gelegd op dat ik psychische problemen zou hebben die ik moet verwerken, maar wat ik hieraan ook doe het neemt de vermoeidheid en het afgematte gevoel niet weg (en de psycholoog die ik heb opgezocht heeft tevens na één sessie aangegeven dat hij mij niet verder kan helpen aangezien hij te sterk vermoed dat het een lichamelijke oorzaak heeft).
Ik ben nieuw hier, en zit met een aantal vragen/onzekerheden. Ik ben een man van 28 jaar en heb sinds een half jaar klachten die ik niet (of de huisarts) duidelijk kan verklaren.
Een half jaar geleden veranderde mijn leven vrij abrupt. Op een dag schoot ik in de hyperventilatie, iets wat ik nooit eerder had meegemaakt. Ik kon mijzelf niet rustig krijgen en het duurde (voor mijn beleving) lang voor ik er echt weer uit kwam (circa een kwartier/half uur denk ik?). Die avond en dag erna was mijn hartritme van slag en sloeg eigenlijk aan één stuk over. De weken erna had ik continu heel heftige "angstaanvallen" (het leek fysiek op een angstaanval, maar het psychische component was niet aanwezig. Ik was niet ergens bang voor of gespannen, ze ontstonden plotseling en kon mij ook niet rustig denken) en had ik continu het idee dat ik zou gaan flauwvallen. De huisarts heeft mijn bloeddruk destijds nog gemeten en die was erg hoog en het viel hem op dat mijn hart een slag oversloeg. Hij was in de veronderstelling dat mijn hormoonhuishouding in de war was.
Ik heb in die weken ook mijn bloed laten testen omdat ik een idee had dat ik een te snel werkende schildklier zou hebben. Uiteindelijk kwam uit de bloedtest een verhoogde TSH van 14 en de "T4 vrij thyroxine" was 14,9. De huisarts gaf aan dat het gebruikelijk is om om de drie maanden te testen en te kijken wat de waarden dan zouden zijn, hij vermoedde dat dit wel eens tijdelijk zou kunnen zijn. De weken die daarop volgden was ik zo goed als elke dag afgemat en voelde ik mij (vooral aan het begin van de dag) vaak zenuwachtig (vlinders in mijn buik, onrustig gevoel, soms trillen). Omdat ik op dat moment ook andere zaken aan mijn hoofd had (een relatie die niet goed liep, onzekerheden over mijn werk) verweet ik het daaraan en had ik het idee dat het wel weer over zou gaan. Omdat ik die instelling heb aangehouden heb ik mij na drie maanden ook niet weer laten testen, tot ik twee maanden geleden te horen kreeg dat ik werd ontslagen van werk en ik het idee had dat zoals ik mij voelde niet verder kon in mijn leven.
Uiteindelijk heb ik na circa 4 á 5 maanden vanaf de eerste bloedtest een tweede test laten doen. Hieruit kwam een TSH waarde van 8,3 en een "T4 vrij thyroxine" van circa 11.
Ik heb het idee dat het wel beter met mij gaat. Althans, de zenuwen zijn minder en waar ik mij voorheen heel vaak afgevlakt en afwezig voelde heb ik nu ook dagen dat ik mij helder voel. Desondanks ben ik nog wel continu moe. Het voelt bijna dagelijks aan alsof ik een nacht heb doorgehaald en zonder slaap de dag door moet, ongeacht hoeveel of weinig en hoe goed of slecht ik slaap (gek genoeg functioneer ik vaak beter op weinig/slechte slaap).
Uit de bloedtest zijn verder geen andere bijzonderheden gekomen. Mijn bloedsuiker was goed en vitamines waren ook op orde, alleen de vitamine D en vitamine B12 waren wat aan de lage kant maar niet te laag. De huisarts heeft nu deze vitamines voorgeschreven om te kijken of dit voor meer energie zorgt en wil over circa 5 weken vanaf nu nogmaals mijn bloed testen op de schildklierwaarden en vitamines.
Waar ik nu vooral mee zit is dat ik niet weet wat ik moet. Ik moet verder met mijn leven want binnenkort eindigt mijn contract en heb ik geen werk meer. Maar ik ben moe. Ongeacht wat ik doe gaat de vermoeidheid niet weg. Ik heb soms "goede" dagen, maar deze lijken in niets op mijn goede dagen voor ik mijn problemen kreeg. De huisarts heeft aangegeven dat ik misschien kan starten met medicatie (Levothyroxine) maar laat de keuze aan mij of ik dit wil. Nu lees ik geregeld dat dit moet worden afgesteld op je eigen lijf met als gevolg dat je soms kan gaan hyperen en je je niet perse ineens beter gaat voelen, waardoor ik hier wat huiverig voor ben. Ik heb het idee dat ik dan moet kiezen tussen twee kwaden, of moe of erg wisselend in energie en niet kunnen vertrouwen op wat mijn lijf zal gaan doen.
Ik heb niet eerder in mijn leven in zo'n situatie gestaan en weet eigenlijk geen keuze te maken, en weet inhoudelijk ook te weinig van schildklierproblemen om te kunnen zeggen of mijn situatie "normaal" is gezien mijn bloedwaarden en of het logisch is dat dit op termijn weer zal gaan dalen. Ook de huisarts weet het niet en geeft aan "dat het lijf nou eenmaal soms rare dingen doet, en ik misschien wel teveel stress had" (ook al heb ik niet het idee dat ik "teveel" stress had voor mijn problemen aan). Zijn er mensen met gelijke ervaringen? En hoe doen anderen dit met werk etc wanneer zij zo moe/afgemat zijn? Is het logisch dat ik op mijn leeftijd als man plotseling, misschien tijdelijk, verhoogde schildklierwaarden heb? En is het verstandig om al te beginnen met medicatie/heeft dit nut? Zijn mijn klachten logisch gezien mijn bloedwaarden? etc.
Een heleboel vragen misschien, maar het liefst zou ik wat ervaringen willen horen van anderen en wellicht ideeën krijgen over wat logische vervolgstappen kunnen zijn. In mijn omgeving is het lastig bespreken omdat er van veel kanten vooral de druk wordt gelegd op dat ik psychische problemen zou hebben die ik moet verwerken, maar wat ik hieraan ook doe het neemt de vermoeidheid en het afgematte gevoel niet weg (en de psycholoog die ik heb opgezocht heeft tevens na één sessie aangegeven dat hij mij niet verder kan helpen aangezien hij te sterk vermoed dat het een lichamelijke oorzaak heeft).