Even mijn ei kwijt
Geplaatst: 27 nov 2019, 10:26
Vorig jaar kreeg ik de diagnose van traag werkende schildklier. Medicijnen en dat is het. Als ik iemand vertelde hoe beroerd ik me voelde was daar weinig oor naar. Nu achteraf denk ik dat het al heel lang speelt. Mijn zwangerschappen waren vreselijk ik kon niet meer lopen. Hield zoveel vocht vast dat was niet leuk meer. Kreeg zwangerschap vergiftiging en een kind met een flink geboorte gewicht. Daarna dacht ik dt ik zo stram was door bekkeninstabiliteit. Nooit ben ik er op na gekeken. IK ging weer roken (heel slecht) en het ging beter met me. Tot 2 jaar geleden ik stopte met roken en het ging zo slecht dat ik zat te huilen bij de arts. Bloeddruk veelste hoog en stik benauwd . Naar het ziekenhuis bleek mijn schildklier ergens gelukkig. Instellen vond ik moeilijk maar voelde me wel veel beter.. Maar soms voel ik me zo beroerd en soms zo goed en dat is erg vervelend. Gisteren had ik pijn in mijn gewrichten en mijn hard sloeg over. Dat was best angstig. Vandaag voel ik me prima. Soms ben ik zo stram. Knopen ik mijn rug en nek en soms voel ik me fit en fruitig. Het feit dat je niet alles kan plaatsen en niet altijd weet wat hoord erbij en wat niet. En is het normaal dat je je soms zo naar voelt dat je slecht functioneerd. Mijn kinderen zeggen daar heb je het woord schildklier weer. Maar soms voel ik me gewoon echt niet lekker. Soms ook ziekjes waterogen koud alsof je de griep hebt. Soms opgejaagd harde hartslag, overslaand hartslag een paar keer van de week. En als ik stress hebt dan verkramp ik. Moest gewoon een keer echt mijn verhaal kwijt. Merk dat ik er soms angstig van word. Herkennen jullie je hierin en hoe gaan jullie er mee om als je je zo naar voelt.