Miss E schreef: ↑20 jan 2020, 11:04
De frustratie en het gebrek aan begrip herken ik zeker.
Het gebrek aan begrip zorgt ook alleen maar voor extra frustratie.
Ik dacht altijd, als ik ze het nou uitleg dan begrijpen ze me eerder. Maar dat kost vooral HEEL VEEL energie. met geen lange termijn resultaat.
Met een TSH van 5 hoef je je niet persee heel slecht te voelen.
Het is echt individu gebonden.
De laatste keer toen ik een TSH van 5 had. dat was in oktober, voelde ik me zo verward als een alzheimer patient idd.
Het was net of ik in die reclame zat.
Midden op straat stil staan. Wtf doe ik buiten?? ik moet naar huis. Dan loop je een paar meter...
nee... ik was ergens naar onderweg. Gelukkig hebben we smartphones waar je veel notitie en to do lijstjes in kan maken.
De gedacht van 'de rest van mijn leven' is er natuurlijk wel bij mij.
Ik merk vooral als ik wat 'hyper klachten' vertoon dat ik dan makkelijk in een soort paniek flow kom.
Dan maak ik me druk om allerlei beren die er helemaal niet zijn. Die ik ook niet zie als ik niet 'hyper' zou zijn. Maar of het dan perse hyper van te hoge dosis medicatie is, of een andere rede dat weet ik niet. De klachten en herkenningspunten zijn wel altijd hetzelfde.
Als hashimoto patient is het misschien toch net anders omdat je eigenlijk gelijk weet dat je de rest van je leven aan de medicatie zit.
Bij de quervain is er natuurlijk nog de hoop van die voorbijgaande aard.
Ik heb wel huilbuien gehad omdat ik bang was dat ik er niet uit zou komen met mijn medicatie.
Ik ben 3 maanden down geweest nadat mijn huisarts zei, nee jij denkt dat je klachten hebt.
Toch door gevochten, dankzij een voormalig vriendin.
Toen was er een waarnemend endocrinoloog die zei, de medische wetenschap kan jou niet helpen, er is geen protocol voor jouw probleem.
(De ene dosis was te hoog de andere te laag, en tussendosering is er niet.)
En nu probeert mijn huidige endocrinoloog me wijs te maken dat hyper klachten niks met mijn medicatie te maken hebben.......
Ik voel me af en toe zooo in de zeik genomen.
Je kan me een heleboel gaan vertellen, maar voor ik medicatie ging slikken kende ik dat onrustige opgefokte nerveuze(hyper) gevoel niet eens.
Enfin.... het komt er dus in mijn beleving op neer dat artsen maar wat lullen. En ze het geen reet intereseert met wat voor levenskwaliteit je rondloopt. Als het aan mijn huisarts lag, lag ik nu nog steeds te verteren in mijn bed.
Gelukkig zijn er her en der wat pareltjes die je net dat zetje geven, of je iets voorzeggen waar je zelf niet op gekomen was. Soms duurt het even voor je, in mijn geval bijvoorbeeld een om en om slik routine bedenken die werkt. (koste me 3 dagen geloof ik)
Maar, nouja het heeft bijna 3 jaar geduurd. Maar ik kan nu wel zeggen dat het naar de omstandigheden goed gaat. Hopelijk blijft dat ook zo en kan mijn lichaam intern aan herstel werken.
Nee, ik ben niet de oude, maar ik slaap snachts en niet overdag en dat is winst.