Ik ben Maxx (natuurlijk niet mijn echte naam) en ben 45 jaar inmiddels.
Al héél erg lang klachten wb de hyper, maar nooit zwart op wit na het bloedprikken. Ik dacht gewoon dat ik een moeilijk mens was
2 Jaar geleden begon ik op een klantenservice van een telefoonprovider. Erg leuk werk, maar ik dacht dat ik gek werd. Zoveel info die ik moest onthouden... Uiteindelijk kwam het wel goed, maar ik dacht dat ik altijd bezig was. Geen rust, altijd maar doorgaan! Werken eten slapen en af en toe een dagje vrij. Wisselende diensten die mij op een gegeven moment hebben doen breken. Alsmede ook de slechte begeleiding en een zooitje bij de leidinggevende (opeens was mijn SV er vandoor
) Maar ja, ik hield bijna geen 1 baan vol eigenlijk...In die periode kreeg ik van de vervangende huisarts het bericht dat mijn waarden afweken van het "normale". Ik hoefde niet behandeld te worden, want tenslotte kon zoiets zich ook nog rechttrekken.
Veel ellende gehad deze afgelopen 2 jaar. Ook nog de diagnose ADD gekregen, maar ik vermoed dat mijn sk enorm veel invloed op mijn leven heeft gehad. Dus moet ik ook nog kijken (als het wat beter gaat) of een second opinion deze diagnose kan wegvagen op papier.
Waarschijnlijk heb ik volgens de arts al ruim 6 jaar een slecht werkende sk, maar zoals gezegd; als de waarden op papier goed zijn, hoef je ook niet te worden behandeld. Opgenomen geweest voor mijn hartklachten 3 jaar geleden (ik kon het verdriet en gemis van mijn zoontje niet aan nadat in goed overleg was besloten dat hij bij zijn vader ging wonen) trillende handen, eten eten eten en niet aankomen. En ik woog al zo weinig... 48 kilo
Dus als er stress was, dan wist ik al wel wat er ging gebeuren. Niet eten vanwege maagklachten. Onrust, gejaagdheid! En dan heb ik het nog niet eens over mijn mentale gesteldheid. Ik was echt van het padje af. Inmiddels ook al ruim 3 jaar aan de betablokkers die me wel een beetje hebben geholpen. Zelfs een hartkatheterisatie gehad.... Niet zo gek met een op hol geslagen sk! Brrrr ik wil dit ook nooit, maar dan ook nooit meer terug krijgen. En ik maar denken dat ik gewoon "zo was en functioneerde".Afgelopen juni bloed laten prikken. Mijn huisarts heeft me jaarlijks laten prikken op TSH en de FT omdat hij wist dat er iets niet goed zat.. Behalve dan vorig jaar... Anders zou dit er al veel eerder uitgekomen zijn.
De uitslag sloeg in als een bom bij mij! Mijn huisarts en ik gingen voor allergieën, maar stiekem had hij weer de sk-waarden aangekruist. Ik had de hyper gekregen... Een andere vervangende huisarts heeft me meteen opgenomen in zijn spreekuur en een recept meegegeven. "Heeft U ook nog andere diagnoses gekregen"? Euhm ja.. ADD. "Ow, dat is niet zo vreemd zei de beste man. De meeste mensen die onbehandeld door blijven lopen krijgen vaak dit soort diagnoses
Uiteindelijk heb ik 30 juli 2013 te horen gekregen dat ik officieël de ziekte van Graves heb. Nu ik aan de medicijnen zit voel ik me stukken beter, maar in mijn hoofd loopt het allemaal niet zo lekker. Teveel stress geeft me veel onrust en weet verder niet hoe verder te gaan qua medicatie en behandeling. Ik heb zelf het idee dat stress en Graves absoluut niet samengaan.. Er is voorgesteld om een vooronderzoek te gaan doen en met "de slok" te gaan beginnen.
Nu ben ik al 7 kilo aangekomen (Yes yes yes, ik weeg nu 55 kilo!!!) maar ben bang voor de nadelen van de hypo. Want dat is uiteindelijk toch wat ze willen. Uitschakelen en laten krimpen.
De arts vertelde me ook al dat gezien mijn antistoffen ik toch redelijk snel wel weer de ziekte zou terug krijgen als ik zou stoppen met medicijnen over 1,5 jaar. Berichten die je liever niet wilt horen....
Zit in dubio eigenlijk....
Wat ik wel weet is dat je met een "onzichtbare" ziekte te maken hebt helaas. Onbegrip is het sleutelwoord en mensen denken dat je nog altijd alles kunt. Ik ben alleen maar moe moe moe. Alsof ik een burn-out heb gehad of er nog middenin zit.
Heb ik een "goede" dag, dan maak ik daar meteen gebruik van. Eigenlijk heel erg fout, maar er komt zo weinig uit mijn handen nu. De volgende dag mag je dat terug betalen met het zijn van een wrak en het bijna in coma liggen
Ik zou nog zoveel meer kunnen vertellen, maar het is teveel om op te noemen.
Nu ik weet wat ik mankeer moet ik er maar mee omgaan, maar ik ben blij (eigenlijk ook weer niet) dat er meer mensen zijn die hetzelfde doormaken.
Alleen de acceptatie schijnt bij mij niet te werken...
Mijn leven is echt compleet veranderd en omgedraaid helaas.
Werken mag ik voorlopig ook niet. Eerst wachten op verdere behandelingen die ik ga krijgen en hoe ik er op ga reageren.
Als iemand nog tips heeft of adviezen; meer dan welkom!
Groetjes Maxx
