Schildklier Forum

Op jullie ziekte van graves? Partner, familie, kids, collega's?

Ik heb t idee dat ze me niet willen en kunnen begrijpen. Soms voelt t of ik me aanstel. Ze vinden me veranderd op een niet positieve manier en ik snap dat wel... ik ontplof om niks. Ben n controlefreak geworden, 15 - 20 kilo aangekomen, labiel, prikkelbaar.

En de waardes kunnen wel stabiel geweest zijn, maar mijn psyche was dat niet...

hallo Elly,

Het is bij mij al een tijd geleden.
Wat ik daar nog wel van weet is dat ik er zelf ook zo weinig van begreep.
Angst om niets, huilbuien om niets.

Gelukkig wordt het op een moment allemaal weer normaler.

Dit komt uit een artikel van mijn schildkliertje-blog:

Herken jij deze klachten?

Als de schildklier te veel schildklierhormoon maakt, veroorzaakt dat overactiviteit met onder andere:

rusteloosheid
verscherpte waarneming (overgevoeligheid voor geluid)
nervositeit
concentratiestoornissen
prikkelbaarheid, ongeduldigheid
versterkt emotioneel gedrag
angst (bijv. straatvrees)
verhoogde spanning
wisselende depressieve gevoelens
huilbuien

Typerend voor iemand met een snelle schildklier zijn rusteloosheid, overactiviteit en gevoelens van agressie. Genoemd worden ‘een constante onrust voelen’, ‘geen moment stil kunnen zitten’, ‘het gevoel te hebben uit elkaar te kunnen barsten, alsof het van binnen kookt’, ‘op en top gespannen zijn, als het ware onder stroom staan’. De dwang om steeds maar bezig te moeten zijn en de onmogelijkheid je te concentreren op je bezigheden, kan uitmonden in agressie. Ook een geluid of bepaald gedrag van huisgenoten, kan makkelijk agressie opwekken en leiden tot uitbarstingen, ruzie en geschreeuw.

Veranderde persoonlijkheid
Te veel schildklierhormoon kan leiden tot een verandering van de persoonlijkheid. Partner, huisgenoten en collega’s herkennen de persoon soms nauwelijks meer. Ze begrijpen ook de reden niet van de verandering. De patiënt weet het zelf ook niet en kan het dus ook niet uitleggen. Deze situatie legt een grote druk op partner, huisgenoten en collega’s op het werk. Zij moeten zich vaak in allerlei bochten wringen om de sfeer goed te houden.

Als de diagnose is gesteld en de behandeling begonnen is, wordt de oorzaak van het afwijkende gedrag pas duidelijk. Vaak hoort de patiënt dan pas hoe hij of zij veranderd was en hoe moeilijk het om met hem of haar om te blijven gaan. Het zal niemand verbazen dat bij deze patiënten veel verbroken relaties voorkomen. Van groot belang is dat patiënt en partner op een zo vroeg mogelijk tijdstip op de hoogte zijn van de gevolgen van een functiestoornis van de schildklier.

Hoi Elly2501

In mijn omgeving werd begripvol gereageerd, waarschijnlijk omdat ik zwanger was ten tijde van de diagnose.
Vantevoren waren er verschillende kenmerken wel aanwezig maar onder de noemer 'stress' werd alles verklaard. Door meerdere sterfgevallen in de familie en een verbouwing van 2,5 jaar oa. Dus dan naar de huisarts omdat ik zo moe was, prikkelbaar, opgejaagd, hoge hartslag, kortademig, continu warm; tja ik stond snel weer buiten natuurlijk.

Nu ruim een jaar verder en nog steeds aan het kwakkelen. Nog steeds in de ziektewet.
Jezelf een aansteller voelen herken ik, durf het amper toe te geven als ik moe ben. En het is ook een lastig iets om uit te leggen. Met een gebroken been in het gips is het vrij duidelijk. Maar aan mij zie je niks he. En het blijft maar duren.

Gelukkig een lieve, begripvolle en geduldige vriend die snapt wat er aan de hand is en hoe het in elkaar steekt.
Maar daarbuiten blijf ik toch wel dingen uitleggen en verantwoorden. Meestal ongevraagd.

Het is lastig om uit te leggen dat je graag bij je kind bent maar dat je ook blij zal zijn als je weer normaal functioneert en weer kunt gaan werken.

Elly2510 schreef: ↑06 apr 2018, 16:02 Op jullie ziekte van graves? Partner, familie, kids, collega's?

Ik denk dat ik het zelf nog het vreemdst vond.
Al die symptomen kon ik niet plaatsen bij één diagnose.
Wat hadden die trilhanden te maken met die moeheid.
De diagnose was dus ook een grote opluchting.