Ik stel me even voor
Geplaatst: 29 jun 2018, 17:54
Hallo allemaal,
ik ben Marja, 54 jaar, en in januari 2016 is bij mij bij toeval de ziekte van Graves vastgesteld. In 2014 ben ik gestopt met roken. Sindsdien is het met mijn gezondheid dusdanig achteruit gegaan dat ik soms wel eens denk: ik ga weer roken! Met ernstige vermoeidheidsklachten (die ik herkende van de ziekte van Pfeiffer toen ik 20 was) kwam ik bij een internist terecht die zelf haast zat te stuiteren toen hij ontdekte dat ik Graves had. Hij zei: "dat is mooi zeg! Bij toeval ontdekt! Je schildklier werkt te snel. Er moet nog wel een aanvullend onderzoek gebeuren, maar ik weet het zeker. Geeft niks hoor, hier kun je prima 80 mee worden."
Nou, ik ben ondertussen zo ver (in elk geval vandaag even ) dat ik zo geen 80 wil worden.
Ik heb eerst strumazol gehad, later euthyrox erbij en beide middelen zijn we na ruim een jaar gestopt. Dat is nu dus iets meer dan een jaar geleden. Ondertussen ben ik al 2 x bij de internist terug geweest omdat ik me niet goed voelde en dacht dat mijn schildklier weer te snel was. Maar er was niks mee aan de hand, zei hij. En hij kon dus ook niks doen. Ik moest me wel voorbereiden dat ik te langzaam zou worden; dat kon eigenlijk niet, want je gaat óf links, óf rechts, maar in mijn geval kon het wel. Ik begreep er niks meer van.
Ik heb eigenlijk vanaf het begin mijn kop in het zand gestoken. Ik dacht: niks aan de hand; pillen innemen en het komt weer goed. Zegt de dokter toch ook? Nou dan!
Maar langzamerhand kwamen wel de vragen. En merkte ik de veranderingen in mijn lichaam. En in mijn hoofd. Daarom ben ik nu hier: om er meer over te leren en misschien dingen te ontdekken die ik zelf kan doen om me beter te voelen.
Ik verbaas mij nog het meest over het wisselende en vraag mij af of dat er ook bij hoort: dat het een periode best goed gaat, maar dan opeens toch weer minder. Er is dan wel iets gebeurt: een verkoudheid, een buikgriepje of een nachtdienst... maar toch. Kun je dan zó moe worden en dat er toch niks te zien is aan je bloed?
Ik heb nooit geweten dat dit zo'n invloed zou hebben op mijn leven en dat verwachtte ik ook niet toen de internist mij vertelde dat ik de ziekte van Graves had. Ondertussen begint het wel door te dringen.
ik ben Marja, 54 jaar, en in januari 2016 is bij mij bij toeval de ziekte van Graves vastgesteld. In 2014 ben ik gestopt met roken. Sindsdien is het met mijn gezondheid dusdanig achteruit gegaan dat ik soms wel eens denk: ik ga weer roken! Met ernstige vermoeidheidsklachten (die ik herkende van de ziekte van Pfeiffer toen ik 20 was) kwam ik bij een internist terecht die zelf haast zat te stuiteren toen hij ontdekte dat ik Graves had. Hij zei: "dat is mooi zeg! Bij toeval ontdekt! Je schildklier werkt te snel. Er moet nog wel een aanvullend onderzoek gebeuren, maar ik weet het zeker. Geeft niks hoor, hier kun je prima 80 mee worden."
Nou, ik ben ondertussen zo ver (in elk geval vandaag even ) dat ik zo geen 80 wil worden.
Ik heb eerst strumazol gehad, later euthyrox erbij en beide middelen zijn we na ruim een jaar gestopt. Dat is nu dus iets meer dan een jaar geleden. Ondertussen ben ik al 2 x bij de internist terug geweest omdat ik me niet goed voelde en dacht dat mijn schildklier weer te snel was. Maar er was niks mee aan de hand, zei hij. En hij kon dus ook niks doen. Ik moest me wel voorbereiden dat ik te langzaam zou worden; dat kon eigenlijk niet, want je gaat óf links, óf rechts, maar in mijn geval kon het wel. Ik begreep er niks meer van.
Ik heb eigenlijk vanaf het begin mijn kop in het zand gestoken. Ik dacht: niks aan de hand; pillen innemen en het komt weer goed. Zegt de dokter toch ook? Nou dan!
Maar langzamerhand kwamen wel de vragen. En merkte ik de veranderingen in mijn lichaam. En in mijn hoofd. Daarom ben ik nu hier: om er meer over te leren en misschien dingen te ontdekken die ik zelf kan doen om me beter te voelen.
Ik verbaas mij nog het meest over het wisselende en vraag mij af of dat er ook bij hoort: dat het een periode best goed gaat, maar dan opeens toch weer minder. Er is dan wel iets gebeurt: een verkoudheid, een buikgriepje of een nachtdienst... maar toch. Kun je dan zó moe worden en dat er toch niks te zien is aan je bloed?
Ik heb nooit geweten dat dit zo'n invloed zou hebben op mijn leven en dat verwachtte ik ook niet toen de internist mij vertelde dat ik de ziekte van Graves had. Ondertussen begint het wel door te dringen.