Ongeveer 2 maanden geleden, in volle verhuisperiode, moet het naar mijn gevoel allemaal begonnen zijn of beter gezegd geescaleerd zijn. Ik had toen een weekje verlof genomen, om alles in dozen in te pakken, rustig en op het gemak, normaalgezien moest ik dat perfect kunnen klaarspelen. Op het einde van die week moest ik echter tot mijn grote frustratie vaststellen dat nog niet eens de helft ingepakt was en we moesten dringend verhuizen! Het inpakken was echter zeer moeizaam verlopen. Ik moest vaak rusten, mijn energie was ver te zoeken, en mijn spieren leken mij in de steek te laten. Ik kon moeilijk dingen tillen. Mijn Duracell konijntje was dringend aan nieuwe batterijen toe. Ik zag de geergerde blik van mijn man, van mijn ouders.... die luie trien heeft de hele dag niks gedaan.
Noodgedwongen heb ik een beroep moeten doen op de hulp van anderen voor het inpakken van onze spullen en de verhuis. Gelukkig, met hun hulp erbij, verliep alles vlot en waren we snel verhuisd, maar ik voelde mij schuldig. Terwijl zij met de ene doos na de andere sleurden, zat ik meestal uit te blazen op een stoel: 1 doos de trap opdragen (en het hoefde niet eens een zware te zijn) en ik was pompaf. Zelf heb ik dus niet echt mijn steentje bijgedragen aan de verhuis. Ik heb onze verhuis voornamelijk aan anderen te danken.
Op een dag kort nadat we verhuisd waren, merkte ik dat mijn handen beefden. Kort daarna begonnen ook de spieren in mijn benen te trillen. Stress en vermoeidheid dacht ik, zonder er verder stil bij te staan. Ik snakte naar vakantie, naar rust, want ik voelde mij moe en de laatste tijd ook gejaagd en gefrustreerd. Ik voelde mij schuldig om mijn vermoeidheid en mijn luiheid. Ondertussen weet ik dat het niet aan "luiheid" lag, maar aan mijn ziekte. Ik voelde dat andere mensen zich ergerden aan mij, niet in het minst mijn naaste familie. Ik liep heel slecht gezind, huilde vaak, mijn werk bleef liggen, mijn huis lag er vuil bij, dozen bleven onuitgepakt in de garage staan, de manden lagen vol met strijk. Ik mocht mij zo niet laten gaan zeiden ze. Mijn depressie van een aantal jaren terug in gedachten.
Ook zo'n raar verhaal... 3 jaar geleden ongeveer rond de kerstperiode voelde ik mij opeens niet zo lekker in mijn vel. Ik zag geregeld heel bleek. Mijn hart leek sneller te kloppen en ik voelde mij vreemd, ik raakte mijn eetlust kwijt, ik zat met een raar gevoel in mijn maag, vergelijkbaar met misselijkheid, zonder echt misselijk te zijn. Ik heb toen een bloedcontrole laten doen en alles was OK. Ook de schildklier werd toen getest, maar alles was normaal. Niks aan de hand, zat allemaal in't kopke zeiden ze. Gevolg: antidepressiva.
Ik legde er mij bij neer dat ik een depressie had. Vanwaar die zo plotseling kwam, ik zou het echt niet weten. In elk geval heb ik daar heel lang mee gesukkeld. De laatste tijd voelde ik mij weer wegzakken, hetzelfde gevoel overviel mij, ik kreeg huilbuien. Ik had zo schrik om te hervallen. Een tweede keer zo diep gaan, zag ik niet zitten. Maar ik was niet van plan nog antidepressiva te slikken, dus beet ik door. Op het werk kreeg ik last van concentratiestoornissen, ik werkte niet door, zat voortdurend voor me uit te staren of naar mijn computerscherm te staren. Collega's moesten alles 10 keer herhalen, het drong precies niet door. We maakten er grapjes over en alles werd weggelachen.
In die periode had ik ook een slaapprobleem, het is te zeggen, ik kon moeilijk inslapen. Ik lag uren wakker, tot mijn grote frustratie, en viel pas tegen de ochtend in slaap. 's Morgens was ik natuurlijk doodop en raakte ik maar moeilijk uit bed. Douchen en vooral mijn haar wassen, waren een hele opgave, zeer uitputtend. Alles 's morgens ging zo moeizaam, zo traag en ik kon er echt niks aan doen. Ik kwam steevast te laat op het werk, waardoor ik mij nog meer gefrustreerd voelde. Ik was zo opgefokt van 's morgensvroeg al. Ik vond dat de anderen gelijk hadden.
Ik moest en zou beter mijn best doen: toch die was en plas doen, nog vroeger opstaan. De gevolgen bleven niet lang uit: het beven werd erger. Ik kon geen balpen of potlood vasthouden. Het lukte mij niet, iets neer te pennen. Ik schaamde mij dood aan de kassa in de winkel. Ik durfde niet met de kaart te betalen, omdat het mij de grootste moeite kostte om mijn code in te tikken. Ik moest mij goed vasthouden bij het afdalen van de trap, mijn benen trilden zo erg, dat ik het gevoel had, dat ik elk moment door mijn benen zou zakken. Wat later kreeg ik ook hartkloppingen, mijn hart leek telkens uit mijn borst te willen springen. Alles aan mij was gejaagd, ook mijn hart. 's Nachts lag ik wakker van de hartkloppingen, ik voelde mijn hartslag bonken in mijn hoofd.
Mijn maandstonden kwamen maar niet en een keer of 3 heb ik 's morgens plots, zonder reden, uit het niets, moeten overgeven. Ik heb toen een zwangerschapstest gedaan, negatief natuurlijk. Toen begon ik ook fel te vermageren (op 3 weken tijd -12 kg zonder dieet, mijn vrouwelijke collega's waren nogal jaloers
). Dat is het moment waarop mijn man me gevraagd heeft om naar de huisarts te stappen. Zelf had ik die stap nog niet willen zetten (en heel eerlijk er ook niet aan gedacht, in mijn hoofd was het puur de stress en de vermoeidheid). De huisarts liet onmiddellijk een bloedcontrole uitvoeren en jawel we hadden prijs: mijn waarden waren serieus verstoord: o.a. witte bloedcellen, lever, hart en natuurlijk de schildklierwaarden. Er werd mij geadviseerd onmiddellijk verder te gaan en een specialist te raadplegen. Met mijn verwijsbrief in de hand belde ik naar een ziekenhuis hier in de buurt. Maar zelf de ernst van de situatie niet goed inschattend, kreeg ik het niet deftig uitgelegd en kreeg ik maar een afspraak 2 weken later toegewezen. Geen probleem. We wachten wel dacht ik, ondertussen blijven we verder werken en verder ploeteren. Gelukkig voor mij werkt mijn mama ook in een ziekenhuis, en nam zij mijn resultaten mee naar de endocrinoloog bij haar op het werk. Die liet mij onmiddellijk komen. Een halfuur na de consultatie was ik al aan de medicatie: 10 pilletjes per dag ('s nachts ervoor opstaan) waarvan ik de merknaam maar moeilijk kan onthouden, maar die volgens mij toch zowat het strafste op de markt moeten zijn en nog 3 pilletjes voor het hart.
Omdat de waarden voor mijn lever, hart en witte bloedcellen niet goed waren, moest ik goed opgevolgd worden en werd mij gevraagd een paar dagen later terug een bloedcontrole te laten doen. Bij de tweede bloedcontrole waren de waarden voor lever, hart en witte bloedcellen terug normaal en de waarden van de schildklier (ik had aanvankelijk 9 x het normale, toegestane) waren in dalende lijn. Ik mocht al direct beginnen afbouwen: 6 pilletjes voor de schildklier + mijn pilletjes voor het hart. Ik heb toen ook een isotopenscan en een echo ondergaan en die bevestigden het vermoeden van de specialist: de ziekte van Graves.
Ik weet nu dat mijn antistoffen mijn schildklier aanvallen, dat dit perfect te behandelen is en dat ik dus pilletjes moet slikken, misschien wel mijn hele leven lang. Schildklieraandoeningen zitten bij ons in de familie, langs 2 kanten. Erfelijkheid speelt dus bij ons een grote rol.Bij een derde bloedcontrole werden de waarden nog een stuk beter. Na een maandje platte rust ben ik nu weer aan het werk. Ik voel mij goed en ik dacht dat alles ok was, tot gisteren. Toen kreeg ik terug een telefoontje van de specialist: ik moest onmiddellijk alle medicatie stopzetten, want de waarden voor de lever zijn terug niet goed. Ik heb vandaag opnieuw een bloedcontrole laten doen, en de waarden voor de lever hebben zich nog niet hersteld. Dus nog even wachten met medicatie nemen en maandag overschakelen op Strumazol (voorlopig 1 pilletje per dag), omdat dit volgens de huisarts en de specialist minder belastend is voor de lever. Op hoop van zegen! Zo dit is een beetje mijn verhaal, maar ik denk dat het nog lang niet ten einde is. Ik ben benieuwd wat de toekomst brengt en ik wens iedereen met dezelfde ziekte heel veel succes en goeie moed!
