Verhogen medicatie

[elizabeth27]

Hoi juul,

Na de slok ( nu ook al weer 25 jaar geleden) heb ik hele goede periodes gehad maar ook hele, slechte. De, laatste paar jaar gaat t instellen ook slecht/moeizaam met alle klachten van dien helaas.

Merk nu dat ik iets minder begin te hyperen en lijk wat rustiger te worden. Hoop dat ik dat ook over een aantal weken ga terug zien in mijn bloeduitslagen.

Je bent nu 10 maanden bezig ( nog kort dus) en goede waardes hoeven voor jou niet goed te zijn. Ieder mens heeft zijn eigen unieke setpoint.

Ik zou even een eigen topic starten zodat meer mensen op jou kunnen reageren, houd je taai!

[elizabeth27]

Verder denk ik dat appels niet met peren te vergelijken zijn. Instellen, zeker t eerste jaar heeft tijd nodig, er verandert op t moment dat je medicatie gaat slikken ook weer van alles lichamelijk en daar moet je lijf zich op instellen. Kiek noemde het in het verband dat ik al bijna 28 jaar de ziekte van Graves heb en dat t nog steeds heel wisselvallig is en vaak moeilijk in te stellen daarbij komt dat zij Hashimoto heeft en daar ook al heel lang mee dealt. Voel je dus niet aangesproken, everybody has their own battle to win!

Als je een aantal bliedwaardes hebt, ( nuchter geprikt zonder inname medicatie) kun je Kiek vragen of ze voor jou een setpoint kan bepalen. Zodat je een beetje weet waarop je je kunt richten.

[Juutje]

Je hebt gelijk, iedereen is anders...maar het was denk ik niet het juiste moment voor mij om de woorden 'simpele Hashimoto' te lezen.
Mijn setpoint heb ik laten bepalen, maar kom daar niet in de buurt....
10 maanden is niet lang i derdaad als ik jouw verhaal lees, maar voor mij gaat het erg traag. Ik zit ook in de ziektewet en heb het gevoel weer eens aan de gang te moeten.

[elizabeth27]

Ik herken wat je zegt..... het gaat nooit snel genoeg.
Zeker als je misschien ook druk voelt van de mensen om je heen. Ik weet van mijn beginperiode toen ik voor het eerst thuis kwam te zitten, niet wat me over kwam

Had er ook mee te maken dat er weinig info beschikbaar was en ik heel wanhopig was naar herkenning/erkenning.
Op school moeten vertellen dat ik echt niet kon werken, mijn klas in de steek laten...... op een gegeven moment
werd ik heel erg opgeslokt door de Graves, de medicatie, en wat t met mij deed.

Een vriendin van mij had een paar jaar eerder de diagnose gekregen en die fietste er mijn inziens toch fluitend doorheen..... Ik vond het moeilijk te accepteren.
Ik heb dagboeken vol geschreven, gedichten gemaakt, me suf geanalyseerd om er toch een beetje grip op te krijgen.

Kocht universitaire naslagwerken om vooral maar veel te weten over de ziekte. Werd lid van de Schildklierstichting en later nog een paar jaar vrijwilliger.

Mijn omgeving steunde me wel maar t was voor hen ook lastig om te begrijpen. Ik wilde weer normaal, wat dat dan ook zou zijn.......

Ik ging half werken en later weer volledig. Daarna toch wel een aantal goede jaren gehad.

Ik heb moeten leren leven met verminderde energie waar ik eerder 5/4 dagen kon werken, werk ik er nu 3 en dat voelt regelmatig nog als teveel.

Ik hoop voor jou dat je je snel weer wat beter gaat voelen!

[Juutje]

Ik wist ook niet wat me overkwam inderdaad!
En ook ik heb mensen om me heen die 'nergens last van hebben', dus dat geeft ook het gevoel dat ik me aanstel.
Ik werk ook in het onderwijs, 2 dagen maar, maar ook dát dus nu niet....Hoe lang heb jij helemaal thuis gezeten als ik vragen mag?

[elizabeth27]

De eerste keer 3 maanden en toen ben ik weer begonnen met half werken, ook zo n 3 maanden, werkte toen 5 dagen. Daarna meerdere periodes en meestal gemiddeld een maand of 3 weer opbouwen.....
Een keer maanden half gewerkt en weer opbouwen.
Werk gaf ook wel weer afleiding en even een andere ongeving.....

Soms wilde ik te snel weer helemaal en moest ik toch weer even een tussenstap doen. Ik kan niet anders zeggen dat ik altijd alle medewerking kreeg van bedrijfsarts en school.

Ze zagen ook wel dat het geen onwil was maar onmacht. Maar t blijft lastig...... iedere keer dat je lijf aan de rem trekt.. ... het went nooit.....

[elizabeth27]

Je stelt je niet aan, het is een serieuze ziekte. Die bij de een minder problemen geeft dan bij de ander. Daardoor kun je misschien dat gevoel krijgen maar dat is niet terecht.

Er gebeurt heel veel in je lijf, de schildklier regelt zoveel in
je lichaam. De disbalans kan voor problemen zorgen.

Ik merk bij mezelf nu na een paar weken verlaging van medicatie dat ik me rustiger begin te voelen. Extra fijn, zeker met de warmte. Het aantal migraineaanvallen loopt
weer terug. Ik kan t allemaal wat beter handelen en voel rust.

[Juutje]

Ik zit al 9 maanden in ziektewet nu. Bedr.arts en leidinggevende zijn idd ook begripvol. Herkennen me zo ook niet, dus ik 'hoef' ook niks maar vind het zelf lastig. Heb ook voornamelijk psychische klachten zoals slechte concentratie, niet blij zijn, snel boos en daarnaast slaap ik érg slecht. Heb ook een b12 en D tekort waarvoor ik pas sinds 5 weken de juiste behandeling krijg. Nijn gezin is ook tóp voor me, de rest van mijn omgeving veel minder. Ik hoor van sommigen gewoon nooit meer iets....
Ik probeer nu met mijn huisarts nog wat puntjes op de i te zetten en dan hoop ik dat het beter zal gaan.

Fijn dat het bij jou nu de goede kant op gaat, hou vast!

[laura]

Elizabeth,

Jij tobt al sinds 1993?
Ik kreeg de diagnose Graves in 1992.
Na 2x rai slik ik sinds 1994 euthyrox.

Ik ben eigenlijk ook al jaren bezig met schildklier.
Op forums, als vrijwilliger bij de Schildklierstichting en beheerder van mijn blog schildkliertje.

[laura]

Juultje,

Wat mogelijk lastiger is bij Graves dat is dat je de keus heb uit een paar behandelingen die al jaren oud zijn.
Met mogelijk vervelende bijwerkingen.

En als die klier uiteindelijk niets meer doet, begin je nog eens met de behandeling met levothyroxine.

Ik hoop dat jij je spoedig weer wat beter voelt!