Hoi! Ik ben Linda (graves)
Geplaatst: 29 jan 2018, 14:08
Hoi allemaal,
Mijn naam is Linda en ik heb Graves. Nou dit klinkt als een opening van een aa bijeenkomst..
Mijn schildklier verhaal:
1.5 jaar geleden zwanger geworden, na 26 weken in blijde verwachting zonder al teveel gekke dingen werd erbij toeval Graves ontdekt omdat ik was flauwgevallen
Al jaren ben ik moe, hartkloppingen, duizelingen, trillende handen en spierpijn. Stress en lage bloeddruk verklaarden alles volgens huisarts. Ik werkte fulltime en ik had genoeg verklaringen voor stress, wie niet?
Maar dus toen ineens een mogelijke medische verklaring en voor mij licht aan het eind van de tunnel. Zou ik me dan toch beter gaan voelen? En hoe lang was dit eigelijk al aan de gang?
Begonnen met laagste dosis Strumazol 10 mg. Rustiger aan gaan doen met alles. De eerste prio was de baby en daarna kon ik behandeld gaan worden. In februari 2017 na 40 weken een prachtige gezonde dochter gekregen!
Schildklier ging steeds gekker doen, Strumazol werd verhoogd naar 45mg en propanolol erbij voor m'n hart. Na mijn verlof niet in staat om terug aan het werk te gaan dus ziektewet in.
Geen verbeteringen helaas, medicatie had te weinig effect dus radioactief jodium in november.
Mocht 14 dagen niet voor m'n meisje zorgen was me verteld. Dus ik zou 2 weekjes ergens anders logeren en vriendlief, opa, oma en kdv namen alles over.
Tussentijdse metingen gehad en na 16 dagen eindelijk naar huis.
Nu 2 maanden verder: waardes leken vorige maand wat te verbeteren maar het was nog te vroeg om conclusies te trekken
Nu 30 mg strumazol en 75mg levotyroxine.
Naast de zorg voor mijn dochter blijft er weinig energie over voor andere dingen. Ik ben vermoeider als voorheen, kan soms amper met haar de trap op om te verschonen dus dat doe ik dan maar beneden. Ik slaap als zij slaapt en het huishouden dat doen we er maar een beetje bij op de goeie dagen.
Gelukkig heb ik een lieve, begripvolle en geduldige vriend en lieve mensen in mijn omgeving die soms een handje kunnen helpen.
En verder probeer ik geduldig af te wachten tot het beter gaat.
Ik heb regelmatig op dit forum gekeken en ervaringen gelezen. En ik vond het tijd worden om maar eens mee te gaan doen en mijn ervaring te delen
Mijn naam is Linda en ik heb Graves. Nou dit klinkt als een opening van een aa bijeenkomst..
Mijn schildklier verhaal:
1.5 jaar geleden zwanger geworden, na 26 weken in blijde verwachting zonder al teveel gekke dingen werd erbij toeval Graves ontdekt omdat ik was flauwgevallen
Al jaren ben ik moe, hartkloppingen, duizelingen, trillende handen en spierpijn. Stress en lage bloeddruk verklaarden alles volgens huisarts. Ik werkte fulltime en ik had genoeg verklaringen voor stress, wie niet?
Maar dus toen ineens een mogelijke medische verklaring en voor mij licht aan het eind van de tunnel. Zou ik me dan toch beter gaan voelen? En hoe lang was dit eigelijk al aan de gang?
Begonnen met laagste dosis Strumazol 10 mg. Rustiger aan gaan doen met alles. De eerste prio was de baby en daarna kon ik behandeld gaan worden. In februari 2017 na 40 weken een prachtige gezonde dochter gekregen!
Schildklier ging steeds gekker doen, Strumazol werd verhoogd naar 45mg en propanolol erbij voor m'n hart. Na mijn verlof niet in staat om terug aan het werk te gaan dus ziektewet in.
Geen verbeteringen helaas, medicatie had te weinig effect dus radioactief jodium in november.
Mocht 14 dagen niet voor m'n meisje zorgen was me verteld. Dus ik zou 2 weekjes ergens anders logeren en vriendlief, opa, oma en kdv namen alles over.
Tussentijdse metingen gehad en na 16 dagen eindelijk naar huis.
Nu 2 maanden verder: waardes leken vorige maand wat te verbeteren maar het was nog te vroeg om conclusies te trekken
Nu 30 mg strumazol en 75mg levotyroxine.
Naast de zorg voor mijn dochter blijft er weinig energie over voor andere dingen. Ik ben vermoeider als voorheen, kan soms amper met haar de trap op om te verschonen dus dat doe ik dan maar beneden. Ik slaap als zij slaapt en het huishouden dat doen we er maar een beetje bij op de goeie dagen.
Gelukkig heb ik een lieve, begripvolle en geduldige vriend en lieve mensen in mijn omgeving die soms een handje kunnen helpen.
En verder probeer ik geduldig af te wachten tot het beter gaat.
Ik heb regelmatig op dit forum gekeken en ervaringen gelezen. En ik vond het tijd worden om maar eens mee te gaan doen en mijn ervaring te delen