Dag Anoneme.
Ik zag dat Laura een paar jaar geleden een stukje erover geschreven had
https://wvrtaal.wordpress.com/2013/11/2 ... -klachten/
Dit is nog goed actueel.
Hier staat alles wel een beetje in wat best wel voor velen ‘herkenbaar’ is.
Schildklierproblemen veroorzaken veelvuldig psychosociale problemen zoals je zelf al omschrijft irreële angsten die je gedachten beheersen en geen controle hebben hierover.
De kans is heel erg groot dat als je eenmaal behandeld gaat worden deze klachten ook sterk zullen afnemen, er van uit gaat dat het gerelateerd is aan je schildklierproblematiek.
Het is voor mij ook herkenbaar. ik ben al decennia lang schildklier patiënt. Waarbij ik mijzelf eigenlijk geen patiënt wil noemen want zo voel ik het niet ( meer) .
Ik kan alleen maar uit mijn eigen historie putten ( ik was 14 toen ik de ziekte van Graves kreeg en ik ben nu 60 met een schildklier die niets meer doet) en daartussen heb ik veel stadia doorlopen van het goed instellen op
medicatie waarbij langzaam ook veel lichamelijke maar vooral ook een hoop dingen op mijn pad kwamen van angsten, agressie , depressieve gevoelens, gevoelens van apathie. Het kon me allemaal ook niets meer schelen.
Grotendeels als gevolg van een ontregelde schildklier. Hier kom je helaas vaak pas achter als je tijdens een goede instelling van je medicatie ook geleidelijk beter in je vel gaat zitten. Achteraf kun je dan beredeneren dat
je angsten en ontregelde gedrag grotendeels te wijten was aan een tekort of teveel aan schildklierhormoon. Terugkijkend heeft mijn ontregelde schildklier ( door mij afwijkend gedrag) destijds w’s mijn werk gekost.
Omdat ik geestelijk denk ik verder wel goed in elkaar steek
heb ik veel dingen aan een niet goed functionerende schildklier toegekend. Niet omdat het goed uitkwam maar omdat het gewoon zo was.
Dat het je dagelijkse leven beheerst begrijp ik heel goed, bovendien verlies je voor je gevoel je grip op het leven en vraag je jezelf af komt dit ooit nog goed. Je zit jezelf in de weg maar ook je omgeving snapt het niet.
Het is al heel goed dat je rationeel wel begrijpt dat dit door je schildklierziekte komt dat niet jij dit bent maar dat de aandoening dit veroorzaakt. Dat maakt je gevoel niet beter op dat moment maar
dit is al een hele stap.
Als straks je lichaam weer tot rust komt ( met een behandeling) heeft dit ook invloed op je psychisch welbevinden. Je moet alleen geen wonderen verwachten het gaat niet snel maar het komt wel goed.
Zaak is nu vooral dat je snel een behandeling gaat krijgen en vooral open kaart te spelen met je internist of endocrinoloog .
Weet je, als je eenmaal behandeld wordt trek je ook sneller aan de bel als je voelt dat het de verkeerde kant opgaat want nu herken je de signalen.
Dan kun je ook je leven weer in stijgende lijn oppakken.
Blijft sterk!
Hartelijke groet,
Marguerite