gewichtsverlies hypothyreoïdie

[Romy]

Rond de 20 zal ik geweest zijn.

Ik hoor het mijn moeder nog zeggen: Goh, het is goed te zien dat je aan de lijn doet.
Alleen deed ik helemaal niet aan de lijn. Ik viel met gezonde trek vanzelf af.

En dan klonk het: Je mag wel weer eens minder eten en aan de lijn doen.
Alleen had ik geen trek en kwam ik van niets aan.

Een aantal jaren bleek mijn schildklier het probleem.
Graves en ik viel af. Door de strumazol kwam ik aan.

Sinds mijn schildklier niets meer doet en ik mijn dagelijkse euthyrox slik, zijn er alleen maar kilo's bijgekomen.
Ben ik zo'n grote eter? Nee. Ik weet wel wat ik moet laten staan. Maar mag dan niets?

Wat gek dat dat zo werkt eigenlijk. Je zou denken dat wanneer je waarden goed zijn, het gewicht ook niet verder oploopt maar helaas blijkt dat in de praktijk toch anders.
Is je gewicht nu wel stabiel of moet je echt blijven opletten? Ben je voor je gevoel goed ingesteld? Mag ik vragen hoeveel je bent aangekomen sinds je met euthyrox bent begonnen?
Liefs, Romy

[Marguerite]

Hier loopt gewicht ook als een ‘rode draad’ door mijn leven.
Zelfs met graves ( in mijn jonge jaren) was ik niet slank of mager. Nu mijn schildklier niets meer doet moet ik helemaal oppassen.

Vorig jaar heb ik mezelf eens flink onder handen genomen. Door de jaren heen ( stoppen met roken + 20 kg ), weinig bewegen etc. vond ik echt dat de grens bereikt was voor mijzelf. Ik kreeg er ook gewoon last van.
Ik houd ook van lekker eten, wijntje, kaasje , snackje nou ja jullie kennen het . Mijn partner is er ook niet vies van dus werd er bij ons wel aardig wat gezondigd.
Ik ging niet eens meer op de weegschaal staan want dat vond ik ‘te confronterend’ .
Maar goed de knop moest om want er moest echt iets gebeuren.

Ik heb wel het voordeel als ik op dieet ga ( voor de zoveelste keer) dat afvallen wel lukt tot op zekere hoogte. Probleem is het er af te houden. ( is dat bij de meesten niet zo)?
Heb bijna overwogen om weer te gaan roken in periodes dat ik dacht dat het allemaal daardoor kwam, gelukkig niet gedaan omdat je feitelijk weet dat het onzin is.
Bij de controles bij de internist kreeg ik wel steeds de hint mee dat gewicht verminderen wel beter voor me zou zijn. Ja Ja dat snapte ik zelf ook wel.

Enfin binnen circa een jaar ben ik 23 kg afgevallen. Daar heb ik in feite alles voor moeten laten. Bijna geen koolhydraten meer en een calorie inname van tussen de 1000 en 1200 per dag.
Nou daar zit je zo aan.
Feitelijk zou er nog wel 10 kg af moeten maar ik ben nu al aardig tevreden en bovendien wil ik ook nog een beetje plezier houden in het leven qua eten.
Voor mezelf heb ik een redelijke modus gevonden : Ik ontzeg me niet alles meer. Ik neem gewoon ‘s avonds altijd 1 glas wijn of een glas port ( ook tijdens mijn strenge lijnperiode).
Ik ga gewoon lekker uit eten en ga dan echt niet op een slablaadje knabbelen. Dat compenseer ik dan de volgende dag weer. Ik voel me er goed bij.

Weet je het is gewoon allemaal lastig. Gelukkig is mager zijn niet meer de norm en zijn er ook voldoende mogelijkheden om vandaag de dag zat leuke kleding te kopen voor mensen met een maatje meer.
Het is echter puur voor jezelf qua acceptatie hoe je daar in staat.

Ik snap wel dat het je leven kan beheersen. Altijd bezig zijn met je gewicht zonder positief resultaat is gewoon zo enorm frustrerend. Voor mij ook best een herkenbare situatie. Ik kan me ook wel voorstellen dat je schildklier daar dan ook nog een rol bij speelt als die niet goed of niet meer werkt of dat het familiaire aanleg is.
Goed bedoelde opmerkingen van mensen uit je omgeving ( zo jij bent dik geworden, ik weet wel een goed dieet enz.enz. ) zijn nu ook niet echt bevorderlijk voor je zelfbeeld.

Ik weet alleen niet Romy wat voor jou nou goed zou zijn. Ik begrijp je wel, ook omdat je gewoon nog zo jong bent. Je wilt er leuk en aantrekkelijk uitzien en je figuur weer terug van voor dat hele schildkliergedoe.
Dat wil niet zeggen dat ik op mijn 62 tigste dat niet wil en er als een slons wil bijlopen. Maar je snapt wel wat ik bedoel.
Ik probeer hier de weegschaal niet meer te zien als iets vijandigs maar puur als een controle middel om te zorgen dat mijn gewicht niet meer uit de hand gaat lopen.

Probeer het geen obsessie te laten worden en ja ik weet dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Het kan zomaar gebeuren dat er een periode bij jou komt dat het in eens wel gewoon weer lukt.

[laura]

Is je gewicht nu wel stabiel of moet je echt blijven opletten? Ben je voor je gevoel goed ingesteld? Mag ik vragen hoeveel je bent aangekomen sinds je met euthyrox bent begonnen?

Ik denk dat ik in al die jaren ongeveer 25 kilo ben aangekomen.
Toen ik de diagnose Graves kreeg was ik 35, nu ben ik 65.
De laatste jaren is het wel weer stabiel.
Veranderingen in werk en mantelzorg speelden mee.
Ik ben goed ingesteld.

Net zo als de partner van Marguerite is mijn partner niet vies van een hapje en een drankje.
Ik ben nog nooit bij een diëtist geweest.
In al die jaren ben ik een tijdje slanker geweest. Het kwam er langzamerhand allemaal weer aan.

[Marguerite]

Ik ben ook nooit bij een diëtist geweest en ook goed ingesteld.
Dus er is hier geen hogere wiskunde nodig om te weten waar het van komt

[Romy]

Hier loopt gewicht ook als een ‘rode draad’ door mijn leven.
Zelfs met graves ( in mijn jonge jaren) was ik niet slank of mager. Nu mijn schildklier niets meer doet moet ik helemaal oppassen.

Vorig jaar heb ik mezelf eens flink onder handen genomen. Door de jaren heen ( stoppen met roken + 20 kg ), weinig bewegen etc. vond ik echt dat de grens bereikt was voor mijzelf. Ik kreeg er ook gewoon last van.
Ik houd ook van lekker eten, wijntje, kaasje , snackje nou ja jullie kennen het . Mijn partner is er ook niet vies van dus werd er bij ons wel aardig wat gezondigd.
Ik ging niet eens meer op de weegschaal staan want dat vond ik ‘te confronterend’ .
Maar goed de knop moest om want er moest echt iets gebeuren.

Ik heb wel het voordeel als ik op dieet ga ( voor de zoveelste keer) dat afvallen wel lukt tot op zekere hoogte. Probleem is het er af te houden. ( is dat bij de meesten niet zo)?
Heb bijna overwogen om weer te gaan roken in periodes dat ik dacht dat het allemaal daardoor kwam, gelukkig niet gedaan omdat je feitelijk weet dat het onzin is.
Bij de controles bij de internist kreeg ik wel steeds de hint mee dat gewicht verminderen wel beter voor me zou zijn. Ja Ja dat snapte ik zelf ook wel.

Enfin binnen circa een jaar ben ik 23 kg afgevallen. Daar heb ik in feite alles voor moeten laten. Bijna geen koolhydraten meer en een calorie inname van tussen de 1000 en 1200 per dag.
Nou daar zit je zo aan.
Feitelijk zou er nog wel 10 kg af moeten maar ik ben nu al aardig tevreden en bovendien wil ik ook nog een beetje plezier houden in het leven qua eten.
Voor mezelf heb ik een redelijke modus gevonden : Ik ontzeg me niet alles meer. Ik neem gewoon ‘s avonds altijd 1 glas wijn of een glas port ( ook tijdens mijn strenge lijnperiode).
Ik ga gewoon lekker uit eten en ga dan echt niet op een slablaadje knabbelen. Dat compenseer ik dan de volgende dag weer. Ik voel me er goed bij.

Weet je het is gewoon allemaal lastig. Gelukkig is mager zijn niet meer de norm en zijn er ook voldoende mogelijkheden om vandaag de dag zat leuke kleding te kopen voor mensen met een maatje meer.
Het is echter puur voor jezelf qua acceptatie hoe je daar in staat.

Ik snap wel dat het je leven kan beheersen. Altijd bezig zijn met je gewicht zonder positief resultaat is gewoon zo enorm frustrerend. Voor mij ook best een herkenbare situatie. Ik kan me ook wel voorstellen dat je schildklier daar dan ook nog een rol bij speelt als die niet goed of niet meer werkt of dat het familiaire aanleg is.
Goed bedoelde opmerkingen van mensen uit je omgeving ( zo jij bent dik geworden, ik weet wel een goed dieet enz.enz. ) zijn nu ook niet echt bevorderlijk voor je zelfbeeld.

Ik weet alleen niet Romy wat voor jou nou goed zou zijn. Ik begrijp je wel, ook omdat je gewoon nog zo jong bent. Je wilt er leuk en aantrekkelijk uitzien en je figuur weer terug van voor dat hele schildkliergedoe.
Dat wil niet zeggen dat ik op mijn 62 tigste dat niet wil en er als een slons wil bijlopen. Maar je snapt wel wat ik bedoel.
Ik probeer hier de weegschaal niet meer te zien als iets vijandigs maar puur als een controle middel om te zorgen dat mijn gewicht niet meer uit de hand gaat lopen.

Probeer het geen obsessie te laten worden en ja ik weet dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Het kan zomaar gebeuren dat er een periode bij jou komt dat het in eens wel gewoon weer lukt.

Echt heel knap dat je zoveel bent afgevallen en nog steeds gestopt bent met roken! En goed dat je voor jezelf een goede balans hebt gevonden tussen gezond eten en ervan genieten.
Wat je zegt over die opmerkingen van mensen uit je omgeving daar loop ik ook veel tegenaan. Ik was tot vorig jaar altijd heel slank en nu ik 10 kilo meer weeg krijg ik constant de vraag of ik zwanger ben en wat er in hemelsnaam is gebeurd waarom ik zo dik ben geworden. En mijn schoonmoeder bijv probeert me al maanden haar dieet aan te praten omdat ze daar succes mee boekt, terwijl het bij haar lag aan ongezond eten en niet bewegen. Dat is bij mij niet de oorzaak maar dat wil ze niet horen ofzo.
Ik snap wat je bedoeld dat uiterlijk en gewicht wat minder op de voorgrond zijn wanneer je wat ouder bent en ik bewonder mensen die het allemaal wat meer kunnen loslaten. Dat punt heb ik nog niet bereikt. Misschien omdat ik nog te jong ben of omdat mijn schildklierprobleem nog maar kort speelt. Ook ben ik van nature erg ijdel, net als mijn familie en vrienden, waardoor de druk vanuit mijn omgeving ook vrij groot is en dat maakt het extra lastig.
Momenteel weeg ik me dagelijks omdat ik net van dosis veranderd ben (88mcg ipv 100mcg euthyrox) vanwege aanhoudende klachten. Ik wil niet dat mijn gewicht uit de hand gaat lopen, juist omdat ik er niks af krijg. Het is wel stabiel, maar dat mag ook wel met mijn hoeveelheid aan beweging en een calorie inname van +- 1200 kcal per dag. Verder meet ik mezelf wekelijks om na te gaan of het gewicht vetmassa of spiermassa is.
Zoals je ziet ben ik er nog erg mee bezig Ik vind het erg fijn dat je je ervaring met me wilde delen, dat geeft weer stof tot denken. Dankjewel daarvoor.
Liefs, Romy

[Romy]

Is je gewicht nu wel stabiel of moet je echt blijven opletten? Ben je voor je gevoel goed ingesteld? Mag ik vragen hoeveel je bent aangekomen sinds je met euthyrox bent begonnen?

Ik denk dat ik in al die jaren ongeveer 25 kilo ben aangekomen.
Toen ik de diagnose Graves kreeg was ik 35, nu ben ik 65.
De laatste jaren is het wel weer stabiel.
Veranderingen in werk en mantelzorg speelden mee.
Ik ben goed ingesteld.

Net zo als de partner van Marguerite is mijn partner niet vies van een hapje en een drankje.
Ik ben nog nooit bij een diëtist geweest.
In al die jaren ben ik een tijdje slanker geweest. Het kwam er langzamerhand allemaal weer aan.

Gelukkig is het nu wel weer stabiel, het lijkt me heel vervelend als het blijft schommelen. Komt de stabiliteit door je dosering medicatie of door je levensstijl?
Die partners gooien wel roet in het eten zeg Die van mij is ook niet vies van een bourgondische levensstijl. Gelukkig ben ik van huis uit gewend om gezond te eten wat ervoor zorgt dat ik er niet in mee ga maar daardoor wel vaak 2 verschillende maaltijden sta te koken.
Was je een tijdje slanker door anders te eten/bewegen? Kon je het eraan sluipen van de kilo's ook terugzien in je instelling van je medicatie of ben je de gehele periode goed ingesteld geweest?
Sorry voor mijn vele vragen
Door het lezen van meerdere ervaringen is mijn indruk dat hypothyreoïdie het afvallen en op gewicht blijven toch een stuk gecompliceerder maakt.
Het gebrek aan begeleiding maakt het ook niet makkelijker.

[Kiek]

Door het lezen van meerdere ervaringen is mijn indruk dat hypothyreoïdie het afvallen en op gewicht blijven toch een stuk gecompliceerder maakt.

Als je het zo neerzet lijkt het een stigma.
Ik denk niet dat je dat bedoelt.
Het op gewicht blijven is niet gecompliceerder door een hypothyreoïdie.
Wat je eet of niet eet is een keuze. Voor de een eenvoudiger dan voor de ander.
Voor de meeste mensen is het geen issue.
En sommige mensen worden er tijdelijk mee geconfronteerd door hun onbehandelde schildklierkwaal.

Elke groep willekeurige mensen bestaat uit mensen die aan de magere kant zijn, of gemiddeld, of meer aangezet.
En afhankelijk van de persoonlijke situatie, het tijdsgewricht, politieke/economische situatie, zullen percentages wijzigen.

Binnen de schildklierziekten tref je bij een actieve nog niet gecontroleerde Graves meer mensen aan met een pondje minder.
En bij een nog onbehandelde hypothyreoïdie een pondje meer, vooral veroorzaakt door het vasthouden van vocht.
Eenmaal goed ingesteld, is er in principe geen kg-verschil.

Dat neemt niet weg dat mensen met een schildklierziekte misschien wel gebaat zijn bij bewustwording van hun gewichtsverlies bij een actieve Graves, dan wel aankomen door een hypothyreoïdie.
Want het maakt mogelijk deel uit van hun dan nog niet goed ingestelde ziekte.

[Romy]

Door het lezen van meerdere ervaringen is mijn indruk dat hypothyreoïdie het afvallen en op gewicht blijven toch een stuk gecompliceerder maakt.

Als je het zo neerzet lijkt het een stigma.
Ik denk niet dat je dat bedoelt.
Het op gewicht blijven is niet gecompliceerder door een hypothyreoïdie.
Wat je eet of niet eet is een keuze. Voor de een eenvoudiger dan voor de ander.
Voor de meeste mensen is het geen issue.
En sommige mensen worden er tijdelijk mee geconfronteerd door hun onbehandelde schildklierkwaal.

Elke groep willekeurige mensen bestaat uit mensen die aan de magere kant zijn, of gemiddeld, of meer aangezet.
En afhankelijk van de persoonlijke situatie, het tijdsgewricht, politieke/economische situatie, zullen percentages wijzigen.

Binnen de schildklierziekten tref je bij een actieve nog niet gecontroleerde Graves meer mensen aan met een pondje minder.
En bij een nog onbehandelde hypothyreoïdie een pondje meer, vooral veroorzaakt door het vasthouden van vocht.
Eenmaal goed ingesteld, is er in principe geen kg-verschil.

Dat neemt niet weg dat mensen met een schildklierziekte misschien wel gebaat zijn bij bewustwording van hun gewichtsverlies bij een actieve Graves, dan wel aankomen door een hypothyreoïdie.
Want het maakt mogelijk deel uit van hun dan nog niet goed ingestelde ziekte.

Nou misschien bedoel ik dat wel. Dat is wel wat ik lees. Mijn endocrinoloog en prof. dr. in het Radboud benoemden ook al dat in de meeste gevallen het toegenomen gewicht bij een onbehandelde hypothyreoïdie er na correcte instelling over het algemeen niet meer af gaat. Ongeacht welke levensstijl. Dit is volgens hen een veelvoorkomend probleem. In tegenstelling tot hyperthyreoïdie, waarbij het gewicht zich in bijna alle gevallen wel weer herstelt.
Bij mij zijn mijn bloedwaarden goed dus volgens de artsen goed ingesteld. Maar ik ben alles behalve klachtenvrij, en ik val niet af ondanks een zeer gezonde levensstijl.
Jij zegt dus eigenlijk dat ieder pondje door het mondje gaat, ook wanneer dit niet zo is.
Tenzij je niet goed ingesteld bent, maar wanneer ben je goed ingesteld? Als je bloedwaarden goed zijn? Als je klachtenvrij bent? Als je gewicht zich weer herstelt?

[Kiek]

Je hebt een jonge peuter.
Een actief en sociaal leven.
Daarnaast een intensieve huishouding.
En je wilt het iedereen naar het zin maken.

Je hebt een FT4 van 15 en een TSH van 0.3 mU/l.
Dat is meer dan je set point.
De endocrinoloog wil jou behoeden voor aanhoudende klachten over gewicht.
Misschien denkt ie, accepteer het maar.
Laat het zitten.
Dan komt alles goed.

[Romy]

Je hebt een jonge peuter.
Een actief en sociaal leven.
Daarnaast een intensieve huishouding.
En je wilt het iedereen naar het zin maken.

Je hebt een FT4 van 15 en een TSH van 0.3 mU/l.
Dat is meer dan je set point.
De endocrinoloog wil jou behoeden voor aanhoudende klachten over gewicht.
Misschien denkt ie, accepteer het maar.
Laat het zitten.
Dan komt alles goed.

Dat zou kunnen, alleen ze hebben het afzonderlijk van elkaar gezegd. De prof dr in het Radboud was een second opinion, juist omdat ik door mijn endocrinoloog naar huis werd gestuurd met "soms weten we het niet, leer maar leven met je restklachten".
Accepteren ga ik het ook zeker niet doen, daarvoor heeft het een te grote impact op kwaliteit van leven.
Ik zie ook niet hoe "vanzelf" alles goed zou moeten komen?
Wat betreft het ieder pondje gaat door het mondje, dit wil ik toch wel even extra toelichten omdat ik het daar gewoon niet altijd mee eens ben. Daarom een kijkje in mijn voedingsdagboek van gister tijdens een normale werkdag.
Ontbijt - magere kwark met muesli en een glas water - 175 calorieën
Tussendoortje - salade van komkommer, tomaat, bosui en een glas water - 19 calorieën
Lunch - volkoren knäckebröd met ham, light smeerkaas 20+ en een glas water - 285 calorieën
Tussendoortje - rijstwafel met boter en kipfilet en een kop thee zonder suiker - 69 calorieën
Avondeten - zilvervliesrijst met gewokte groenten en kipfilet en een glas water - 331 calorieën
Tussendoortje - 2 koppen thee zonder suiker - 0 calorieën
Totaal 879 calorieën
Mijn dagelijkse calorie inname varieert afhankelijk van of ik die dag wel of niet sport. Op dagen dat ik sport neem ik na mijn workout een proteineshake van 212 calorieën. Mijn workout is een mix van cardio en krachttraining en duurt ongeveer 1,5 uur.
Mijn medicatie neem ik altijd 2 uur voor mijn ontbijt met een beetje water, en het ontbijt varieert weleens. Toevallig gister met zuivel, op andere dagen ook wel beschuit met licht beleg (max 200 calorieën).
Welk pondje gaat in mijn geval dan door het mondje
Als het zichzelf zou herstellen dan was dit na 11 maanden goed ingesteld te zijn toch al wel gebeurd, of in ieder geval in gang gezet? Of zeg ik nu iets raars